Μια δασκάλα στη Λευκάδα έβαλε τους μαθητές της να ζωγραφίσουν σημαίες κι επειδή ορισμένα από τα παιδιά είναι αλβανικής καταγωγής, επέλεξαν να σχεδιάσουν αυτή της πρώτης τους πατρίδας. Κι έγινε το σώσε. Γονείς μάλιστα των «original Greeks» μαθητών, μετέφεραν τα παράπονά τους στα εκεί γραφεία των σερίφηδων της Χρυσής Αυγής. Αποτέλεσμα: Η προδότρια του έθνους να πάρει μετάθεση. (Mediasoup).

Τι πιο φυσιολογικό να έχει ένα παιδί στην καρδιά του και στην τάξη του, τη σημαία της πρώτης του πατρίδας; Τι όμορφο να μεγαλώνουν παιδιά με διαφορετική καταγωγή στον ίδιο χώρο μαθαίνοντας να σέβονται, να ζουν και να λαμβάνουν υπόψη το ότι ο φίλος τους γεννήθηκε ή κατάγεται από μια διαφορετική χώρα;

Και κυρίως, πόση αγάπη και ευγνωμοσύνη θα νοιώσει στο μέλλον ένα παιδί για μία χώρα, τη δεύτερη πατρίδα του, που τον δέχτηκε, δεν κυνήγησε την φυσιολογική του αγάπη για την πρώτη του πατρίδα και κατάφερε να τον κερδίσει; Πρώτο αυτό θα δείξει την αφοσίωση του και θα υπερασπιστεί μια τέτοια «μητρική» Πατρίδα!

Φαίνεται όμως ότι όλα τα παραπάνω ακούγονται παράλογα για ένα κομμάτι της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Επιλέγουμε πια μόνο σημαίες και στρατόπεδα χωρίς να βλέπουμε αν όντως οι πρακτικές τους και η ιδεολογία τους είναι ο κατάλληλος δρόμος για το αύριο. Επιλέγουμε πια μόνο συνθήματα. Είναι πιο εύκολο. Ο άλλος δρόμος θέλει σκέψη, προβληματισμό, συζήτηση, ίσως και λίγο διάβασμα.

Τι θέλουμε λοιπόν; Το «Αλβανάκι» να αγαπήσει την Ελλάδα. Ωραία! Επιλέχθηκε ο σωστός τρόπος;

Όχι. Αντιθέτως. Επιλέχθηκε εκείνο που μάλλον έχει ποτίσει πια το DNA μας (για να μιλήσουμε και εμείς φυλετικά) και εκφράζεται σε κάθε σκέψη και ενέργειά μας, σε κάθε έκφανση της ζωής μας, από την οικονομική ανάλυση μέχρι τη βασική ανάγκη του να συνυπάρξουμε: Ζούμε ως Καραμπουζουκλήδες!

Κι έτσι συνεχίζουμε να λατρεύουμε τη χώρα μας, παραμένοντας α-νόητοι, αγράμματοι, αναλφάβητοι, απαίδευτοι, αγενείς, επικίνδυνοι και… ιδανικά αυτόχειρες!

«Εξασφαλίζοντας» την ίδια παιδεία και για τα παιδιά μας!

ikariamag.gr|από, για και με αφορμή την Ικαριά!