Η δήλωση αυτή συνδυαζόμενη εικαστικά από έναν υπέροχο ωκεάνιο κόσμο, δουλεμένο από παιδικά χεράκια, στον πίνακα ανακοινώσεων του πρότυπου σχολείου ένταξης μεταναστών, στην πόλη Naxxar στη Μάλτα, όπου εδρεύει το Κέντρο Εκπαίδευσης Μεταναστών, τράβηξε από την αρχή το ενδιαφέρον των εκπαιδευτικών από την Ικαρία.
Artεις Fest, Αθήνα, 2015. Εγκατάσταση: Whispers. Ένα σαλόνι, ο χώρος της αναμονής, της ενθύμησης, της επικοινωνίας, της συνάντησης, της μοναξιάς, υποδέχεται τη μνήμη. Ερειπωμένο, με παλιά έπιπλα, μια ανοιχτή βαλίτσα, ένα ζευγάρι παπούτσια. Καρτ ποστάλ και φωτογραφίες από τους Ικάριους πρόσφυγες και μετανάστες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.
Μπάρκαρα το '53 με το Ολύμπια. Υπερωκεάνιο, μεγάλο βαπόρι τότε. Έκανε το Νέα Υόρκη - Πειραιάς εκείνη την εποχή. Ξενιτεμένοι χιλιάδες που ανέβαιναν τις σκάλες του. Έμπαινε και έβγαινε στο λιμάνι και γινόταν χαλασμός κόσμου! Μπάντες να παιανίζουν, να σείεται ο τόπος απ’ τους ήχους των φουγάρων, να αποχαιρετίζονται και να κλαίνε οι άνθρωποι.
Αυτός είναι ο Τίτο. Από πολύ μικρός έμεινε χωρίς σπίτι και λίγο αργότερα χωρίς μητέρα. Μόνος και εντελώς αβοήθητος αντιμετώπισε την πείνα, το κρύο και τον απέραντο φόβο σ’ έναν κόσμο εντελώς άγνωστο και μεγάλο για τα μέτρα του. Έδειξε ισχυρή θέληση, μεγαλύτερη από εκείνη των αδελφών του, και έμοιαζε ότι μπορεί να τα καταφέρει. Ο δρόμος όμως ήταν μακρύς και κάπου εκεί γνώρισε την κακία και τη βία.
Τρεις αλλοδαπούς διακινητές συνέλαβαν το βράδυ της Τρίτης οι λιμενικοί στην Ικαρία. Μετά από αξιοποίηση πληροφοριών, υπό τον συντονισμό του Ενιαίου Κέντρου Συντονισμού Ερευνας και Διάσωσης, περιπολικό σκάφος τούς εντόπισε στη θαλάσσια περιοχή Μαγγανίτη να αποβιβάζουν με βοηθητικό σκάφος από ιστιοφόρο 73 πρόσφυγες.