Μια δασκάλα στη Λευκάδα έβαλε τους μαθητές της να ζωγραφίσουν σημαίες κι επειδή ορισμένα από τα παιδιά είναι αλβανικής καταγωγής, επέλεξαν να σχεδιάσουν αυτή της πρώτης τους πατρίδας. Κι έγινε το σώσε. Γονείς μάλιστα των «original Greeks» μαθητών, μετέφεραν τα παράπονά τους στα εκεί γραφεία των σερίφηδων της Χρυσής Αυγής. Αποτέλεσμα: Η προδότρια του έθνους να πάρει μετάθεση.
Μεγαλώσαμε εδώ, είναι ωραία εδώ, τι ωραία; Μαγικά είναι, έχει ήλιο, έχει θάλασσα, έχει αλάτι στα μαλλιά, άμμο κρυμμένη στα πιο παράξενα σημεία μιας τσάντας που δεν τινάξαμε… εδώ φοράμε σκούφους μονάχα επειδή έτσι γουστάρουμε, εδώ είναι νοέμβρης και δεν χρειάζεσαι μπουφάν, εδώ τρώμε σουβλάκια στο όρθιο, πίνουμε τσίπουρα και γελάμε...
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Y.A.) και η Επιτροπή Ευαισθητοποίησης των Νέων βράβευσαν σε ειδική εκδήλωση, τους μαθητές και τις μαθήτριες, αλλά και τους ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες που διακρίθηκαν στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Μαθητικής Δημιουργίας του 2011, με θέμα «Ρατσισμός και ξενοφοβία. Επικίνδυνα φαινόμενα για μια χώρα».
Οι αναμνήσεις ενός από τους πρώτους Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ των αρχών του 20ού αιώνα, οι δυσκολίες προσαρμογής, η φρίκη της ζωής στα εργοτάξια κατασκευής των αμερικανικών σιδηροδρόμων, η εθελοντική κατάταξη στον στρατό για να γλυτώσει, οι περιπέτειες στην Νέα Υόρκη και η καταστάλαξη σε ένα ήσυχο αγρόκτημα του Λονγκ Άϊλαντ. Όπως περιγράφονται σύντομα σε διήγημα του Ηλία Βενέζη.
Η είσοδος μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια συνεχώς αυξάνει. Οι βασικότερες αιτίες που οδηγούν σ’ αυτό το αποτέλεσμα είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (μαζί και της χώρας μας) και η εκμετάλλευση από τα πολυεθνικά μονοπώλια των πλουτοπαραγωγικών πηγών των αναπτυσσόμενων χωρών, ιδίως της Αφρικής και της Ασίας.
Στη φωτογραφία είναι η οικογένειά μου από το σόι της μητέρας μου, στη Βηρυττό του Λιβάνου στις 4 Μάη 1943 και είναι πρόσφυγες πολέμου. Έφυγαν νύχτα με βάρκα κάνοντας κουπί, από τον Εύδηλο Ικαρίας για 17 ώρες, μέχρι να φτάσουν στην Τουρκία (εκεί πέθανε και θάφτηκε στο Κουσάντασι ο παππούς μου) και στη συνέχεια η υπόλοιπη οικογένεια, προωθήθηκε σε στρατόπεδο προσφύγων στη Βηρυττό.