Κάνει ζέστη και περιμένω με την Κωνσταντίνα πάνω από 40 λεπτά να έρθει η σειρά μας να πάει βόλτα πάνω σε ένα αλογάκι του Ιππικού Συλλόγου στο πλαίσιο μίας εκδήλωσης για τον ΜΚΟ Μέριμνα. Δίπλα μας μία μαμά χώνεται να πάρει τη σειρά των άλλων παιδιών. Ζητάει επίμονα και ψιθυριστά, για να μην την ακούσουν οι άλλοι, να πάει η κόρη της βόλτα γιατί «καθόμαστε στον ήλιο αρκετή ώρα και βαρεθήκαμε».
«Δε φεύγω. Με διώχνουν. Ποιοι; Όλοι. Και εγώ μέσα σε αυτούς. Γιατί όχι εγώ; Όλοι μας φταίμε που απολαμβάναμε τη ζωή σε δανεικά. Μάθαμε βολικά να λέμε ότι η κρίση φταίει για όλα τα δεινά που μας βρήκαν. Η κρίση φταίει που η ζωή μας δυσκόλεψε και που οι δουλειές έγιναν πιο απαιτητικές; Υγεία, παιδεία, ποιότητα ζωής όλα χάλια. Για όλα αυτά η κρίση φταίει ή εμείς που το επιτρέψαμε τόσα χρόνια;»
Θα ξεκινούσε μια βόλτα στηv πόλη, στη μέση της νύχτας, ναι, μια άσκοπη βόλτα στηv πόλη είπε, μπας και μπει σε τάξη ότι υπήρχε στο μυαλό σκέφτηκε, αν υπάρχει τίποτα εκεί, απάντησε δυνατά στον εαυτό του και με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι, θα φορούσε το παλτό, το κασκόλ στο λαιμό και θα έφευγε με την μοναξιά του...