Πολλαπλά κινήματα «ενάντια στην κρίση, για τα κοινά» φέρνουν τις δύο ακτές της Μεσογείου πιο κοντά σε ανταλλαγές γνώσης κι εμπειρίας και προς νέα πολιτικά οράματα.

Αν είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, το παρακάτω κείμενο δεν σε αφορά. Αυτό το κείμενο αφορά όλους αυτούς που μια ανάσα απ’ το καλοκαίρι, δεν έχουν ανάσα. Αυτούς που απώλεσαν δουλειές, αγάπη, μέλλον, ελπίδα, τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους.

Είμαι η φωνή σου. Η φωνή που ακούς μέσα στο κεφάλι σου όταν δεν σου μιλάει κάποιος άλλος. Είμαι εσύ.

19/06/2013 - 10:54ΔΥΟ

Βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της βυθισμένη σε σκέψεις για αρκετή ώρα. Σκεφτόταν την κοινωνία μας. Την κατάντια της. Τους ανθρώπους της και τα άρρωστα πάθη τους που πια δεν τιθασεύονται. Τα νέα έφταναν σαν ορμητικά κύματα απ’ την πρωτεύουσα: ληστείες, βιασμοί, δολοφονίες, επιθέσεις…

Πρέπει να πάμε με το μπαμπά στο ΚΕΠ να υπογράψει μια υπεύθυνη δήλωση. Με την ταυτότητά του. Δοξάζω το Θεό που έχει ΚΕΠ δυο βήματα από το σπίτι και δε θα ταλαιπωρηθεί, στα ογδονταοχτώ του πλέον, με τις γραφειοκρατίες. Εκσυγχρονισμός και ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Περί του πρακτέου τώρα:

Κάνει ζέστη και περιμένω με την Κωνσταντίνα πάνω από 40 λεπτά να έρθει η σειρά μας να πάει βόλτα πάνω σε ένα αλογάκι του Ιππικού Συλλόγου στο πλαίσιο μίας εκδήλωσης για τον ΜΚΟ Μέριμνα. Δίπλα μας μία μαμά χώνεται να πάρει τη σειρά των άλλων παιδιών. Ζητάει επίμονα και ψιθυριστά, για να μην την ακούσουν οι άλλοι, να πάει η κόρη της βόλτα γιατί «καθόμαστε στον ήλιο αρκετή ώρα και βαρεθήκαμε».

21/05/2013 - 02:04Μισεμός

«Την έχω χάσει την ευκαιρία;» Αναρωτιόμουν καθώς ο Εύδηλος απομακρυνόταν από τα πόδια μου, έχοντας μια σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού να φωνάζει «Προλαβαίνεις ακόμη! Πήδα! Ρίξε κανονιά!»

15/03/2013 - 09:14Σ’ αποθύμησα

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Oι φυσιολογικοί και αυτοί που προτιμούν το Χειμώνα. Εγώ είμαι νορμάλ τύπος. Το χειμώνα κρυώνω και μαζεύομαι, σιχτιρίζω όταν θέλω να βγω και ρίχνει καρεκλοπόδαρα, κουράζομαι να περπατάω στο δρόμο λες κι είμαι πάντα βιαστική.

«Δε φεύγω. Με διώχνουν. Ποιοι; Όλοι. Και εγώ μέσα σε αυτούς. Γιατί όχι εγώ; Όλοι μας φταίμε που απολαμβάναμε τη ζωή σε δανεικά. Μάθαμε βολικά να λέμε ότι η κρίση φταίει για όλα τα δεινά που μας βρήκαν. Η κρίση φταίει που η ζωή μας δυσκόλεψε και που οι δουλειές έγιναν πιο απαιτητικές; Υγεία, παιδεία, ποιότητα ζωής όλα χάλια. Για όλα αυτά η κρίση φταίει ή εμείς που το επιτρέψαμε τόσα χρόνια;»

Θα ξεκινούσε μια βόλτα στηv πόλη, στη μέση της νύχτας, ναι, μια άσκοπη βόλτα στηv πόλη είπε, μπας και μπει σε τάξη ότι υπήρχε στο μυαλό σκέφτηκε, αν υπάρχει τίποτα εκεί, απάντησε δυνατά στον εαυτό του και με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι, θα φορούσε το παλτό, το κασκόλ στο λαιμό και θα έφευγε με την μοναξιά του...

Σελίδες

ikariastore banner