Αν είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, το παρακάτω κείμενο δεν σε αφορά.
Αυτό το κείμενο αφορά όλους αυτούς που μια ανάσα απ’ το καλοκαίρι, δεν έχουν ανάσα.
Αυτούς που απώλεσαν δουλειές, αγάπη, μέλλον, ελπίδα, τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους.
Αυτούς που η κατάθλιψη τούς χτύπησε την πόρτα και τώρα μοιράζεται τον καναπέ μαζί τους
Για όλους εμάς είναι αυτό το κείμενο.

Αν έφτασες να διαβάσεις μέχρι εδώ, τότε ξέρεις για τι πράγμα μιλάω.

Γι’ αυτή την ανελέητη θλίψη που σε συντροφεύει νύχτα μέρα ρίχνοντας πάνω σου τη σκιά της. Για το αβάσταχτο βάρος που σε πλακώνει λες και δέκα φορτηγά ξεφόρτωσαν πάνω σου το τσιμέντο όλης της γης. Γι’ αυτή την εφιαλτική αίσθηση ότι όλοι γύρω σου τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς κι εσύ κινείσαι σε slow motion. Για αυτά τα εκρηκτικά, πολύπλοκα, εναλλασσόμενα συναισθήματα που μπορούν να ανεβοκατεβάζουν τα δάκρυα στα μάτια σου με ρυθμούς πολυβόλου.

Δεν είμαι ειδικός, για να σου πω τι να κάνεις. Μπορώ να σου πω όμως τι κάνω εγώ. Ή τι προσπαθώ να κάνω. Και θα στο πω, γιατί, μπορεί να ‘χουμε διαφορετικές αφετηρίες, αλλά ο τερματισμός πρέπει να είναι κοινός. Δεν είναι πολλά αυτά που θα σου πω. Είναι όμως κάτι, για να περνούν οι ζόρικες μέρες.

Κλείνω, που λες, τα μάτια κι ονειρεύομαι. Ταξιδεύω. Ανοίγω τα συρταράκια ευτυχίας στο μυαλό μου, για να διαλέξω μια αγαπημένη παλιά σκηνή και να την ξαναζήσω. Ξαναγυρνάω σε τόπους που αγαπάω, σε ανθρώπους που μοιραστήκαμε το γέλιο μας, σε στιγμές που με γέμισαν χαρά ή με συγκίνησαν.  Θυμάμαι ωραίες διακοπές, τα παιδικά μου χρόνια, τους γονείς μου, τους έρωτες μου, θυμάμαι κι ονειρεύομαι τις στιγμές ευτυχίας που μου ‘κόψαν την ανάσα. Μην απορείς γιατί γυρνάω πίσω: στα δύσκολα αναζητάς απάγκιο, τις φωτεινές μέρες μπορεί το μυαλό να φύγει μπροστά και να κάνει νέα σχέδια.

Μια από τις πιο αγαπημένες μου σκηνές που, ομολογώ, επαναλαμβάνω συχνά στο μυαλό μου, είναι κάτω, στο νησί. Μια μέρα στην Ικαριά. Στο χωριό, στα νωχελικά μεσημέρια στη θάλασσα, στις ατελείωτες απογευματινές παγωμένες μπύρες, στο ξημέρωμα στ’ Αμάλου, με τον καριώτικο ν’ ακούγεται στο βάθος. Ονειρεύομαι και το επερχόμενο ταξίδι, με τους φίλους μου, που μου ανοίγουν τις καρδιές και τα σπίτια τους, και θα γεμίσουν με νέες εικόνες τα συρταράκια ευτυχίας μου. Να, και μόνο που τα σκέφτομαι χαμογελάω. Θυμάμαι ότι η ζωή, ήταν, είναι και θα παραμείνει ωραία.

Οι φίλοι, να ξέρεις, είναι η περιουσία μου. Κόπιασαμε για να βρεθούμε, δουλέψαμε για να δεθούμε. Και τώρα, αυτοί είναι το οπλοστάσιό μου στις δύσκολες μέρες της άρνησης και της απογοήτευσης. Κάθε φορά που ξοδεύομαι στη θλίψη, είναι εκεί για να μου δώσουν το χέρι τους, ν’ ακούσουν τη φωνή μου, να βάλουν πλάτη στο βάρος μου. Μαζί τους όλα φαίνονται αλλιώς, όλα αλαφραίνουν κάπως. Ποιος νοιάζεται αν δεν δώσουν την επαγγελματική συμβουλή; Αν τους αφήσεις, δίνονται σε σένα ψυχί τε και σώματι κι αυτό από μόνο του είναι το πιο ισχυρό αντικαταθλιπτικό.

Κατάλαβες, έτσι; Εκεί θέλω να καταλήξω. Αυτό σου λέω. Επένδυσε στους φίλους σου. Κι αν δεν έχεις, να βρεις. Είναι η μόνη σοβαρή  - και με σταθερή απόδοση – επένδυση ευτυχίας που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου. Στο τέλος τέλος, το ξέρεις κι εσύ: μπορεί να ερχόμαστε και να φεύγουμε μόνοι σ’ αυτή τη ζωή, αλλά τι νόημα έχει η ζωή αν δεν την μοιράζεσαι;

Ρένια Τσιτσιμπίκου
reniatsi@yahoo.gr

υ.γ. Αν είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος και παρ’ όλα αυτά, διάβασες τούτο το κείμενο,  να ξέρεις ότι θα ‘θελα να είσαι φίλος μου. Γιατί νοιάζεσαι, χωρίς να «βλέπεις» μόνο ό,τι σε αφορά. Θα μου δώσεις το χέρι σου;

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ρένιας Τσιτσιμπίκου.