Ο Ιούνιος έχει μπει για τα καλά και οι ζέστες έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται στην Αθήνα με τα 30άρια να μας ταλαιπωρούν ακόμα περισσότερο. Η αρχή του καλοκαιριού λοιπόν με βρίσκει στην Αθήνα καθώς ως φοιτήτρια διαβάζω και εγώ για την καλοκαιρινή εξεταστική. Κάπου ανάμεσα στις σημειώσεις μου και στην όλη αναστάτωση που επικρατεί κάθε φορά κατά την διάρκεια της εξεταστικής, το μάτι μου πέφτει σε μια φωτογραφία που είχα τραβήξει πέρυσι στο νησί μου,την Ικαρία. Αν και η καταγωγή μου είναι από τον Πόντο, το νησί αυτό το αγάπησα από την αρχή, λες και οι ρίζες μου είναι από εκεί.

Η επίσκεψή μου σε αυτόν το μαγευτικό τόπο προέκυψε εντελώς τυχαία μέσω ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου που είναι από εκεί, τρία χρόνια πριν. Από τον πρώτο κιόλας χρόνο την λάτρεψα για την ιδιομορφία της, τους ξεχωριστούς κατοίκους της, την φιλοξενία της κυρίως όμως για τα ξακουστά τις πανηγύρια και για την έντονη νυχτερινή της ζωή. Η Ικαρία ή Νικαριά όπως την λένε οι ντόπιοι είναι ένας τόπος που ή θα τον λατρέψεις από την αρχή ή θα θες να φύγεις από την επόμενη κιόλας ημέρα.

Φτάνωντας με το πλοίο στον Εύδηλο ξεχνάς την έννοια χρόνος, δεν είσαι πλέον επισκέπτης, γίνεσαι ένα με τους κατοίκους, μια μεγάλη παρέα, μια μεγάλη οικογένεια. Βλέπoντας την φωτογραφία λοιπόν από το λιμάνι, λησμονώ τα μπάνια στην Μεσσακτή, εκεί ξαπλωμένος στην ξαπλώστρα με το βιβλίο αγκαλιά, να ακούς τα κύματα να σκάνε, τους επίδοξους σέρφερ να προσπαθούν να σκίσουν με την σανίδα τους τα κύματα και τον νεαρό με το καλάθι αγκαλιά να διανύει όλη την ατελείωτη παραλία προσπαθώντας να πουλήσει τα φρέσκα φρούτα που έχει, από την εξωτική καρύδα και τον γλυκό ανανά που μπορείς να βρεις μέχρι τα ελληνικά μας κεράσια, καρπούζια και σύκα. Αυτό θα πει απόλαυση και χαλάρωση.

Στην Ικαρία όταν φτάσεις παύεις να φοράς ρολόι, όλα κυλούν ήρεμα και χαλαρά. Σαν τώρα θυμάμαι τις απογευματινές βόλτες μετά το μπάνιο στον Εύδηλο πίνοντας έναν ελληνικό καφέ στο καφενείο του  Αβγά μαζί με τα παραδοσιακά φοινίκια, τοπικά κουλουράκια της Ικαρίας φτιαγμένα με αλισίβα, ή για μια γενναιόδωρη μερίδα λουκουμάδες με παγωτό στην Κολοκασού και βλέποντας το ηλιοβασίλεμα και τα καϊκια στο γραφικό λιμάνι.

Ανυπομονώ να ακούσω και φέτος τον Καριώτικο και την υπέροχη μελωδία του βιολιού και το «Με φωνάζουνε τρελή, που σ’αγάπησα πολυ» στα πανηγύρια, από τα πιο μαζικά αυτά στις Ράχες, την Λαγκάδα και το Γιαλισκάρι μέχρι τα πιο παραδοσιακά στο Φραντάτο, στους Κουνιάδους και στους Βρακάδες που κατ’εμέ είναι τα πιο ομόρφα. Εκεί πίνοντας τον Πράμνιο οίνο που με την πρώτη γουλιά έχει κάτι το μαγικό στην γεύση του, ξεσηκώνεσαι κατευθείαν να χορέψεις, ακόμα και αν δεν ξέρεις τα βήματα δεν πρόκειται να παρεξηγηθείς από κανέναν. Όλοι γίνονται μια παρέα και χορεύουν μέχρι το πρωί, μέχρι να δεις την ανατολή του ήλιου και να ακούσεις το παραδοσιακό τραγούδι «Πως το τρίβουν το πιπέρι».

Για όλους αυτούς του λόγους λησμονώ το νησί του Ικάρου και περιμένω να το επισκεφτώ κάθε καλοκαίρι, το έχω αγαπήσει αυτό το νησί σαν να είναι δικός μου τόπος. Ακόμα θυμάμαι από πέρυσι τη θέα που βλέπεις από την βεράντα της Μαντουβάλας στο Καραβόσταμο τρώγοντας τα φρέσκα ψάρια και το ψητό καλαμάρι από τα δίχτυα και το παραγάδι που έριξε με την βάρκα τους ο άνδρας της. Περιμένω πως και πως εκείνο το γιγαντιαίο σουβλάκι στου Μητσάρα που αντάξιό του δεν πρόκειται να βρεις στην Αθήνα καθώς και τις Ράχες by night, το χωριό που μόνο το βράδυ σφίζει από ζωή καθώς το πρωί δεν πατάει ψυχή, αλλά και τα ήσυχα ταβερνάκια στον Εύδηλο και τον Αρμενιστή στα οποία γεύεσαι τις ντόπιες νοστιμιές της Ικαρίας από την καθούρα- το κατσικίσιο τυρί τους-, το σοφικό –κάτι σαν μπριάμ μέχρι τα παραδοσιακά γλυκά ταψιού, φτιαγμένα από τον γυναικείο συνεταιρισμό.

Φεύγοντας βέβαια από το νησί, θεωρείται αδιανόητο αν δεν έχεις πάρει μαζί σου ή δεν έχεις δοκιμάσει τουλάχιστον το μέλι Ικαρίας γνωστό και ως ανάμα, το οποίο παράγεται από ένα θάμνο το ρείκι, έχει πηχτή υφή και είναι ξακουστό για την μακροζωία την οποία προσφέρει και η οποία χαρακτηρίζει την Ικαρία.

Για όλους αυτούς τους λόγους περιμένω και φέτος να περάσω το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών μου στην Ικαριά, σε ένα τόπο με πολλές αντιθέσεις, ηρεμία από την μια πλευρά του και νταβαντούρι από την άλλη, καταπράσινο από την μια και ξερό από την άλλη, μα πάνω από όλα φιλόξενο!

Ικαρία, τα λέμε σε ένα μήνα!

31 και σήμερα...

Μαίρη

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.