28/06/2018 - 10:37Ή τώρα ή ποτέ

Δεν σας κρύβω ότι κάθομαι και διαβάζω απολαυστικά τόσα χρόνια τις Ελεύθερες Πτήσεις αλλά ποτέ δεν αξιώθηκα να γράψω έστω μια της προκοπής και ναι, πολυαγαπημένε αναγνώστη, ντρέπομαι γι αυτό.

Το δρομολόγιο έλεγε ότι πιάνει Καρκινάγρι. Το προτιμούσαμε σαφώς, μιας και το χωριό μας το Τραπάλου, συνορεύει. Το ταξίδι ατελείωτο και ιδιαίτερα τρανταχτό. Έμοιαζε με Κυριακή σε λούνα παρκ εγκλωβισμένος όμως στο ταψί.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εμείς όταν ήμασταν μικρά, τα γλυκά, τις καραμέλες, τις σοκοφρέτες, τα γαριδάκια και τα λοιπά υπέροχα σκατολοΐδια, τα βλέπαμε με το κιάλι.

Στην αυλή μου έχω ένα κρεβάτι.

Μικρό, σιδερένιο, με ελατήρια που στενάζουν ελαφρά κάθε φορά που αλλάζεις θέση.  Το στρώμα του ξεχειλίζει από τα όρια της κάσας του και αν ξεγελαστείς και γύρεις στις άκρες κινδυνεύεις να μπλάσεις κάτω. Τα σεντόνια του είναι λεπτά, σχεδόν διάφανα από τα χιλιάδες πλυσίματα και τον ήλιο που τα στεγνώνει.

23/03/2018 - 11:18ΠλαγκτOn

Να αποτελειώσω ένα βιβλίο προσπαθώ εδώ και τρεις μέρες. Δεν είναι πολλά τα ψωμιά του. Εκατό σελίδες έμειναν, υποσχόμενες ανατριχιαστικές ανατροπές. Τις προηγούμενες τετρακόσιες τις ρούφηξα χωρίς να το καλοσκεφτώ, σε δύο απογεύματα.

Ήμουν στην παραλία, μπάνιο δεν έκανα γιατί είχε και φουρτούνα. Είχε ένα πανηγύρι, μακρινό κι όχι πολύ φημισμένο. Βοηθάει και η τοποθεσία. Στου διαόλου τη μάνα και κατσικόδρομος. Και η εποχή Ιούλιος, ακόμη δεν είχανε πλακώσει.

Όλο με ρωτάς να σου πω πώς είναι η Ικαρία κι όλο σου λέω «Μμμ, δεν ξέρω». - Ε τι δεν ξέρεις, αφού από εκεί είσαι!

23/08/2017 - 11:17μεσημέρι

Λιοπύρι. Τα ρούχα κολλούν πάνω σου, με δυσκολία ανασαίνουν. Ιδρώτας τρέχει στο λαιμό, στέκεται λίγο στην στερνική εγκοπή (σκέφτεσαι: αυτό το σημείο θα έπρεπε να βαφτίσουν lacus lacrimalis , όχι την άκρη του ματιού), διστάζει ελάχιστα και κυλάει ανάμεσα στο στήθος σου.

Πώς θα σου φαινόταν αν άκουγες Αυγουστιάτικα από τους επισκέπτες συνέχεια αυτή την ερώτηση: «Μα πότε επιτέλους θα ηρεμήσει η θάλασσα;» Πώς θα αισθανόσουν αν έπρεπε να απολογηθείς για τον καιρό, κάθε φορά, σε κάθε έναν ξεχωριστά. Για τον καιρό, που πραγματικά δε μπορεί κανείς να κάνει τίποτα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ποιος ξέρει, μπορεί κάποτε να ανακαλυφθούν κάποιοι τρόποι ελέγχου(!).

Εντάξει, η αλήθεια είναι πως συνήθως τους πρωτάρηδες τους προειδοποιούμε - εγώ τουλάχιστον! Απλώς η υπερβολική αγάπη μας για το νησί και τις καταστάσεις που εμείς βιώνουμε -όπως τις βιώνουμε λαμβάνοντας υπόψη αυτή την αγάπη- μάλλον περιγράφουν έναν τόπο μαγικό (που φυσικά είναι!) και κάπου εκεί χάνεται η μεταδοτικότητα για τις όποιες περιστάσεις «ασυμβατότητας» μπορεί να βιώσει ένας νεόφερτος!

Σελίδες

ikariastore banner