Να αποτελειώσω ένα βιβλίο προσπαθώ εδώ και τρεις μέρες. Δεν είναι πολλά τα ψωμιά του. Εκατό σελίδες έμειναν, υποσχόμενες ανατριχιαστικές ανατροπές. Τις προηγούμενες τετρακόσιες τις ρούφηξα χωρίς να το καλοσκεφτώ, σε δύο απογεύματα. Είναι όμως αυτή η ζέστη στις πατούσες, που μου έρχεται στο μυαλό ξανά και ξανά και δεν μ αφήνει να γυρίσω σελίδα. Σφηνώνονται ανάμεσα στις παραγράφους, καριώτικες καλοκαιρινές εικόνες και χάχανα από την ξαφνική τολμηρή απόφαση, ενός βραδινού μπάνιου. Λίγο το λες; Θυμήσου τον εαυτό σου την τελευταία φορά που βούτηξες γυμνός σε ανατριχιαστικά κατασκότεινα νερά.

Kατασκότεινα σαν τις σελίδες ενός βιβλίου που δε διάβασες ποτέ σου.

Ξεφορτώνεσαι όλα τα λιγοστά σου ρούχα όπως όπως. Τρέχεις στη κρύα άμμο και καταλήγεις κουτρουβαλώντας σε νερά που έχουν πολλά να σου υποσχεθούν αν τα εμπιστευτείς. Η χαρά και η απελευθέρωση που σε κυριεύουν, συναγωνίζονται το θερμόμετρο συναισθημάτων. Στήθος με στήθος. Η νίκη θα κριθεί με δυσκολία.

Η τόλμη σου σε επιβραβεύει. Ξαφνικά νομίζεις ότι το Πλανητάριο άνοιξε τις πόρτες του, και ήρθε να σε βρει σ΄ εκείνη την μικρή και απόκοσμη παραλία της Ικαρίας. Το κεφάλι σου κινείται μανιωδώς και αδιάκοπα, προσπαθώντας να επιτρέψει στους οφθαλμικούς μύες την κίνηση των τριακοσίων εξήντα μοιρών, προκείμενου να ρουφήξουν έστω και την πιο μικρή, απειροελάχιστη λεπτομέρεια. Και το κάνουν. Η εικόνα παραμένει στο κεφάλι σου για μέρες. Σε εμποδίζει να δεις και να επηρεασθείς από οτιδήποτε άλλο ελάχιστα λιγότερο όμορφο.

Ο ουρανός μια τεράστια ντισκομπάλα. Θα σε ρουφήξει νομίζεις. Ο γαλαξίας, ένα πελώριο σεντόνι, να σε προστατεύει από τους διάττοντες αστέρες. Πόσες ευχές να εφεύρεις; Κάνεις ευχές για έρωτες, για ανεκπλήρωτους έρωτες, για μελλοντικούς έρωτες, για έρωτες γενικώς. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να κάνει ευχή για ευτυχισμένα βαθιά γεράματα. Γεράματα υγιή  χωρίς την παρουσία κάποιου απρόσκλητου αλτσχάιμερ ή τη συντροφία μιας ύπουλης νεφρικής ανεπάρκειας. Αλλά την κάνω τώρα. Γιατί ξέμεινα από ευχές. Kαι από έρωτες. Είναι γενναιόδωρος ο ουρανός απόψε, και κανείς δεν πρέπει να μείνει παραπονεμένος.  Θα κάνω και για τους φίλους μου και για την αδερφή μου.

Κλείνεις τα μάτια και αισθάνεσαι τη ζεστή άμμο να παίρνει το σχήμα της πατούσας σου. Να σε βεντουζώνουν αυτοί οι εκατομμύρια χιλιάδες κόκκοι πετραδακίων και να μην σε αφήνουν να σαλέψεις. Πλατσουρίζεις άγαρμπα με τα χέρια, σα να θέλεις να σε ακούσουν τ αστέρια. Χαχανίζεις και γελάς λες και το αύριο δεν θα ξημερώσει.

Σηκώνεις τα χέρια ψηλά, πιστεύεις πως χωράει η αγκαλιά σου τον ουρανό ολόκληρο και τις ιπτάμενες  ευχές όλης της οικουμένης, μέχρι που αντικρίζεις αυτόφωτους κινούμενους οργανισμούς να χορεύουν στα μπράτσα σου. Αν είσαι αφελής ή αθεράπευτα ονειροπόλος θα πιστέψεις ότι ξέρασε ο ουρανός αστέρια. Πού να τα χωρέσει όλα αυτά άλλωστε! Ψάχνεις αγχωμένος για περισσότερες ευχές...

Οι φωνές και οι τσιρίδες όσων από την παρέα δεν είχαν ξαναματαδεί  στη ζωή τους πλαγκτόν, σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Αν υπήρχε λίγο φως και  ήμουν σε θέση να διακρίνω τα πρόσωπά τους, θα τζόγαρα όσο όσο στο αποσβολωμένο βλέμμα τους . Στη παγωμένη τους ματιά. Κατάφερε να σταματήσει το χρόνο. Για λίγο. Αλλά τον σταμάτησε. Σου λέω αλήθεια. Σταμάτησε ο χρόνος και έμεινε εκεί. Και εδώ που τα λέμε, Μάρτη μήνα έχουμε πια. Θα είχα λόγο να συζητάω για πλαγκτόν; Για έρωτες μπορεί. Αλλά για πλαγκτόν γιατί;

Τα θαλάσσια αστεράκια κατάφεραν να τους κόψουν την ανάσα.

Εδώ που τα λέμε και τη δική μου.

Να μου πεις γιατί στα λέω όλα αυτά;

Νομίζω στα λέω, γιατί κάτι Αυγουστιάτικα βράδια σαν κι εκείνα είναι που αφαιρούν λίγο από τη μιζέρια του χειμώνα πού έχει κατσικωθεί στο σβέρκο σου.

Από τη μία.

Από την άλλη, κάτι βράδια σαν κι αυτά σου υπενθυμίζουν ότι το άγνωστο και απρόβλεπτο έρεβος δεν εγκυμονεί μόνο κινδύνους, αλλά και μικροσκοπικές λαμπερές υπάρξεις. Αν τολμάς, βούτα!


ΠλαγκτOff.

Μυρτώ Θεοδώρου

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.