Δεν σας κρύβω ότι κάθομαι και διαβάζω απολαυστικά τόσα χρόνια τις Ελεύθερες Πτήσεις αλλά ποτέ δεν αξιώθηκα να γράψω έστω μια της προκοπής και ναι, πολυαγαπημένε αναγνώστη,  ντρέπομαι γι αυτό.

Έλεγα ότι «έχω χρόνο και ότι δεν έχω έμπνευση» και τώρα ξαφνικά νιώθω τον χρόνο να πιέζει και τη σκέψη να τρέχει σαν αγριοκάτσικο στις πλαγιές του Αθέρα. Ανάποδος χρόνος δεκατρείς μήνες λένε!

Επίσης, πού να φανταστώ ότι όταν θα ερχόταν αυτή η στιγμή του αποχαιρετισμού, γι’ αυτήν, θα καθόμουν τελικά να γράψω .

Κάτι λένε ότι το ikariamag σταματά τις δραστηριότητές του και ότι κάνει πάρτι στο Spinster και ότι θα έχει και τα προϊόντα του ικαριακού παντοπωλείου και σε τιμές μπαζαρ! Nα πας οπωσδήποτε - τόσες πτήσεις κάναμε μαζί! Eίναι τώρα, αυτό το σαββατοκύριακο.

Όμως, επανέρχομαι σ’ εκείνο το σημείο με το χρόνο που μου σκάει η παροιμία ότι όσα δε φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή και πως εμείς οι άνθρωποι νομίζουμε πως πάντα θα έχουμε καιρό για να κάνουμε αυτά που θέλουμε στην φαινομενικά αργή μα σύντομη ζωή μας.

Ακόμα βλέπω ότι αν και στο νησί μας ο χρόνος έχει το δικό του νόμο, ότι αν  και αδυσώπητος σε άλλα μέρη του πλανήτη (Σύρο, Τήνο, Μύκονο) ο χρόνος, ο ίδιος αυτός χρόνος έφερε στη βαρετή και μονότονη, ως τότε, ζωή μου ανθρώπους και αυλές. Εικόνες, ήχους και μυρωδιές.

Υπέροχους, φανταστικούς, σοφούς, αστείους, εξωτικούς, μοναδικά μυστηριώδεις, ξεχωριστούς και σπανίους ανθρώπους, μέσα σε καταπληκτικές, ολάνθιστες, μυρωδάτες, μυστικές, πέτρινες ή φρεσκοασβεστωμένες, σκιερές και ηλιόλουστες γεμάτες φρούτα και σπιτικά κεράσματα αυλές.

Στην απόκρημνη και ολάνθιστη αυλή της Θειας Μαρίνας  στο Κουνιάδο, με  το τραγανό γλυκό καΐσι από τα χεράκια της (χωρίς ασβέστη, παρακαλώ) εκεί που το ηλιοβασίλεμα παίρνει άλλη διάσταση, όταν ο Ήλιος χάνεται αχόρταγα μέσα στη Θάλασσα, έμαθα την ιστορία των προγόνων μου και απαθανάτισα τα μάτια μου να αστράφτουν. Οι συνταγές για τα γλυκά της ζωντανεύουν από τα Postit στο ψυγείο μου, μόνο για να μπουν στα γυάλινα βαζάκια μια φορά το χρόνο. Γλυκό καϊσί και καρυδάκι είναι τα must του χειμώνα μακριά Της.

Στη χειροποίητη  πέτρινη αυλή του Ν. στον Άγιο Πολύκαρπο, που ευχόμουν να είναι ξάδερφος, (τελικά δεν είναι) έφαγα τα πιο νόστιμα φρούτα και τις καλύτερες χορτόπιτες από τα χέρια της Π., και δοκίμασα τα νοστιμότερα κρασιά εκεί που οι νύχτες με τις θεσσαλονικιές δε τελειώνουν ποτέ και που θα διαρκούν όλες τις εποχές, σαν κονιάκ που σε ζεσταίνει το χειμώνα. (Θεσσαλονικιές, οι όποιες ξημερώματα βρήκαν επιτέλους το σπίτι που θα έμεναν - διπλά σ’ εμένα - άλλα τελικά έστησαν τη σκηνή τους στο κοινό μπαλκόνι μας μέσα στη μέση του Χριστού Ραχών - μον ντιέ! Είχε φαηδόνες, είπανε, μεσα στο δωμάτιο….Jesus!)

Από την αυλή του θείου Β κάτω από τον πρίνο, στο σπίτι που γεννήθηκε η γιαγιά μου, και που στα γενέθλια του μια νύχτα του Σεπτέμβρη o A. σέρβιρε Πράμνειο, είδαμε άφωνοι ένα κοπάδι γερανών να πετά προς τη ζέστη, ανενόχλητο και αγέρωχο ανάμεσα στα αστέρια. Εκεί που οι καλαμιές του Χάρακα τραγουδούν ψιθυριστά  τον καριώτικο σκοπό τις νύχτες μέσα στη σιγαλιά.

Η πάντα φιλόξενη μπαλκονάρα της  θειας Β. και του θειου Α. με το τρελό αγνάντι. Μέχρι Βουλγαρία βλέπεις και τρως κουνέλι σπιτίσιο κι ας νόμισες ότι ήταν ο κόκορας που δε σε ξύπνησε το πρωί. (Βέγκαν δεν είμαι ακόμα, αλλά κουνέλι, ρε θειά;) Εκεί σ ‘αυτήν την αυλή, υπάρχει ακόμα και μια κουμαριά με γινομένα κούμαρα τον Αύγουστο. Και δέντρα με λωτούς, και να σου πάλι οι καϊσιές γκεστ σταρ στα Φλισκούνια* μέσα.

Είναι και εκείνη η αυλή μέσα στη μέση του χωριού με τη λάμπα και το παρτέρι, επάνω στο δρόμο, όπου συνάντησα για πρώτη φορά την ατίθαση εξερευνήτρια Α.*   να μου μιλεί με πάθος για τη δουλειά της και να μου διηγείται ανεκδότους θρύλους του νησιού.

Τι να πεις για τη θεια Μοσχούλα και τη δική της αυλή. Εκεί να δεις που κόβει ντομάτα στο περιβολάκι και πιάνει να φτάσει η μυρωδιά της ως τον Παπουτσοκρύφτη! Για τους λουκουμάδες της μη μιλήσω. Θέλω μέχρι να τους φάω και φέτος, δίπλα στις γιγάντιες ορτανσίες και τις μυρωδάτες γαρδένιες, απλώς να προσδοκώ τη στιγμή. Post it στο ψυγείο δεν προβλέπεται γι αυτό το μυστικό έργο τέχνης. Είναι «στο μυαλό κάτι μαγικό» και λοιπά γνωστά γηπεδικά συνθήματα.

Όμως κράτησα την καλύτερη αυλή για το τέλος. Στα Μαντριά και στον πρώτο χειμώνα στο νησί, φερμένη από πείσμα και καθαρή περιέργεια να δω τι είναι αυτό που γίνεται εκεί πέρα το χειμώνα και που δεν βλέπουν οι καλοκαιρινοί γκρούβαλοι, οι ταξιδευτές και οι τουρίστες. Μπροστά και μέσα  σε εκείνη την αυλή έμαθα τι σημαίνει το καλό ζεύκιν  που είναι γραμμένο στην πλατάνη της Λαγκάδας. Ξέρετε τι γίνεται λοιπόν; Δε θα τα πω όλα, μόνο τα πολύ βασικά. Δε σκάνε για μικροπράγματα, ούτε πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, αντίθετα περιμένουν τις πρώτες ψιχάλες του γκρι φθινοπωρινού ουρανού για να βγουν στην αυλή και να χορέψουν με τη ψυχή τους. Είναι η φάση που «έρχονται τα παιδιά Λευτέρη, άντε φέρε αυγά από το κοτέτσι να κάνω μια τηγανιά, να μη φύγουν νηστικά.»

Δε προσπαθώ να σας εξηγήσω τι θα πει καλό ζεύκιν, αυτό είναι κάτι που ή το ζεις ή δεν το ζεις!

Όσο από αυλές, είναι και της Λαγκάδας όπου ο χρόνος σταματάει, είναι στο Τραπάλου όπου ο χρόνος, ναι ο ίδιος με πριν, έχει παύσει από καιρό. Ακόμα και στον ερημωμένο οικισμό ψηλά από τον Ξυλοσύρτη, κι εκεί στέκει ο χρόνος.

Προσπαθώ  να πω ότι τέτοιες στιγμές είναι όμορφο να τις περιμένεις και να τις μοιράζεσαι με αυτούς τους φανταστικούς τύπους που σου τις προσφέρουν, είναι κάτι σαν ορόσημο στα καλοκαίρια. Όταν ας πούμε περιμένεις να έρθει η μέρα και η ώρα που θα πας να  πατήσεις το σταφύλι μαζί τους.

Ακόμα όμως είναι και οι άλλες στιγμές που δε χρειάζεται τελικά να περιμένεις να έρθουν σε εσένα (δε θα έρθουν!) αλλά πρέπει να μπορείς να καταλάβεις πότε χρειάζεται να πας εσύ σε αυτές έτσι ώστε  να τις κάνεις να συμβούν.

Ας μου επιτραπεί  εδωνά, να δανειστώ την κατά ένα φωνήεν αλλαγμένη  ερώτηση της Δέσποινας, από τον Αυλόγυρο του Χριστού για επίλογο*…

« ’α με φιλλήσεις για ‘α μιλλάω όλλη νύχτα;»

It΄s  now or never.
Ikarianna.

Για όλα εκείνα τα Α και Μ

*Φλισκούνια : ονομασία βοτάνου αλλά εδώ οικισμός στον Άγιο Πολύκαρπο
*Ατίθαση Α. : Διαβάστε το βιβλίο της, το βρίσκετε εδώ και αν είστε τυχεροί μπορεί κάποια στιγμή και να τη συναντήσετε.
*Παπουτσοκρύφτης  Η ονομασία του βουνού που σκιάζει το Μαγγανίτη.
*Επίλογος:  οι καριωτίνες φιλούσαν υπέροχα –ελέυθερη πτήση του Γιάννη Κέφαλου

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.