Στην αυλή μου έχω ένα κρεβάτι.

Μικρό, σιδερένιο, με ελατήρια που στενάζουν ελαφρά κάθε φορά που αλλάζεις θέση.  Το στρώμα του ξεχειλίζει από τα όρια της κάσας του και αν ξεγελαστείς και γύρεις στις άκρες κινδυνεύεις να μπλάσεις κάτω. Τα σεντόνια του είναι λεπτά, σχεδόν διάφανα από τα χιλιάδες πλυσίματα και τον ήλιο που τα στεγνώνει.

Το πάτωμα της αυλής είναι βοτσαλωτό, γεμάτο σύννεφα και καραβάκια και κύματα αφρισμένα, και τα πόδια του χορεύουν πότε πότε προσπαθώντας να ισορροπήσουν πάνω του. Υπάρχει, όμως, μία θέση που αν την πετύχεις, αν τα πόδια του κρεββατιού βρουν τα πατήματά τους ανάμεσα στις στοιχισμένες πετρούλες, ησυχάζει.

Το ‘χουμε βάλει στη γωνία της αυλής. Στη γωνία μόλις μπαίνεις. Τα κρεβάτια ο κόσμος τα βάζει στο πιο ήσυχο μέρος του σπιτιού, μα εμείς το δικό μας το βάλαμε στην είσοδο, να ξαπλώνουμε και να χαιρετιόμαστε με τις θείες, τους περαστικούς, τα πιτσιρίκια, τους ψαράδες, τα γατιά και τα γκρουβαλάκια που χάνουν το δρόμο και μπαίνουν φουριόζα στο σπίτι. Γιατί πόρτα δεν υπάρχει. Ούτε φράχτης. Το ξέρεις. Μια πεζούλα μόνο, να κάθεται ο κόσμος να ξαποσταίνει.

Πάνω απ’ το κρεβάτι στέκεται μια μουριά. Ψηλή, φουντωτή, δροσερή, με καταπράσινα φύλα κι ασβεστωμένο κορμό. Τα τζιτζίκια φωλιάζουν στη σκιά της και σου τραγουδάνε μανιασμένα όλο το καλοκαίρι. Ησυχία έχει όση θες, μα σιωπή ποτέ.

Μα, στάσου, δε σου έχω πει το πιο σημαντικό. Από κάτω, στα πόδια σου, είναι η θάλασσα. Έτσι να κάνεις το χέρι σου, θα την πιάσεις. Κι όσο φτάνει το μάτι, πάλι θάλασσα. Να τη βλέπεις το ξημέρωμα χρυσή από τον ήλιο που ανατέλλει, το μεσημέρι γεμάτη κολυμβητές και βουτηχτές, το βράδυ σκοτεινή και μαγεμένη, γκαστρωμένη με πλάσματα μυθικά και ήχους απόκοσμους. Πότε λάδι να την κόβεις με το μαχαίρι και πότε ανταριασμένη, με το θυμό του κόσμου όλου να χτυπάει στα βράχια, να τα φάει, κι αυτά κι εσένα. Να σε ξυπνάει και να σε νανουρίζει, να σε παρηγορεί και να σε γιατρεύει, να σου ψιθυρίζει, να σου φωνάζει, πως είσαι μικρός, πολύ μικρός, μα όμορφος και τυχερός, γιατί είσαι εκεί.

Στην αυλή μου έχω ένα κρεβάτι.

Όταν έρθεις στο σπίτι μου, να πας και να ξαπλώσεις. Κι αν σ’ έχει προλάβει άλλος, στριμωχτείτε παρέα. Μείνε όσο θές. Όσο χρειάζεται. Και όταν χορτάσεις και φύγεις, θα δείς. Θα ‘χεις πάρει την Ικαρία μαζί σου.

Ρωξάνα Θεοδώρου
roxana.theodorou@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ρωξάνας Θεοδώρου.