Ο Ιούνιος έχει μπει για τα καλά και οι ζέστες έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται στην Αθήνα με τα 30άρια να μας ταλαιπωρούν ακόμα περισσότερο. Η αρχή του καλοκαιριού λοιπόν με βρίσκει στην Αθήνα καθώς ως φοιτήτρια διαβάζω και εγώ για την καλοκαιρινή εξεταστική. Κάπου ανάμεσα στις σημειώσεις μου και στην όλη αναστάτωση που επικρατεί κάθε φορά κατά την διάρκεια της εξεταστικής, το μάτι μου πέφτει σε μια φωτογραφία που είχα τραβήξει πέρυσι στο νησί μου,την Ικαρία. Αν και η καταγωγή μου είναι από τον Πόντο, το νησί αυτό το αγάπησα από την αρχή, λες και οι ρίζες μου είναι από εκεί.

05/08/2015 - 00:14Η υποδοχή

Αυτή τη φορά, αυτή τη χρονιά, τούτο το καλοκαίρι είπα να κρατηθώ. Παρόλο που ήμουν γεμάτος λαχτάρα, δεν κατέβηκα στο λιμάνι. Δεν ήθελα να προσπαθήσω ξανά να αναγνωρίσω τους δικούς μου ανθρώπους ανάμεσα σε πολύχρωμα σακίδια και κάτω από καπέλα, στο συνωστισμό και στη βιασύνη της μπουκαπόρτας. Δεν ήθελα, τη στιγμή που είμαι έτοιμος να δώσω τις πιο σφιχτές μου αγκαλιές, ν’ ακουμπήσω στα μάγουλα που κολλάνε μετά το πολύωρο ταξίδι και την αλμύρα, ν’ ακυρωθούν όλα από τη σφυρίχτρα του αγανακτισμένου λιμενάρχη και το «κάνε στην άκρη, αυτοκίνητο».

Δεν είναι μόνο το νησί. Είναι και το καράβι που είναι μέρος της «εμπειρίας». Πάντα ήταν άλλωστε για μας τους «Αθηναίους» που υπολογίζαμε τις ώρες αυτές ως κανονικό κομμάτι των διακοπών.

09/04/2015 - 17:11Αγία Νοσταλγία

Είναι αυτό που σε πιάνει, όπου κι αν βρίσκεσαι, ακόμα και σε χώρες πιο πλούσιες, πιο δίκαιες, πιο αναπτυγμένες απ' τη δική σου, να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την έγνοια του τόπου σου.

31/07/2014 - 23:55αποvivaση

Τ’ ακούς συχνά για γνωστούς και φίλους, περνούν φάση. Συζητάνε για καιρούς με πολλή στεναχώρια. Κι εκεί που η κουβέντα αφορά τον τάδε κι ακούς για τη συμπεριφορά του, να ‘σου η απορία και η ανησυχία, «όχι ρε φίλε, λες να μ’ αγγίξει;».

22/07/2014 - 14:20Αντίστροφα.

Είναι μέρες σαν τη σημερινή, μια τυχαία Τρίτη που ξυπνάς από τα τζιτζίκια νωρίτερα από το ξυπνητήρι σου. Ανοίγεις την μπαλκονόπορτα μισοξύπνιος, τεντώνοντας το κορμί σου να ισιώσει απο την κακουχία ενος ανήσυχου ύπνου.

Πέταξα χτες. Άφησα το μυαλό μου να περιπλανηθεί πάνω από την Ικαρία. Την είχα ανάγκη, ξέρετε. Την έχω ανάγκη. Έμοιαζε σαν να κοιτάς από ψηλά τη μακέτα ενός αρχιτέκτονα. Μόνο που τα δέντρα είχαν ζωή, οι άνθρωποι κίνηση, τα σπίτια ιστορία.

Είχα λέει αργήσει για τη δουλειά...
Ξύπνησα απότομα, ντύθηκα και μπήκα στο αυτοκίνητο βιαστικός.
Γυρίζω το κλειδί στη μηχανή αλλά τίποτα! Πιο νεκρό και από τον εγκέφαλό μου που ακόμα δεν έχει πάρει μπρος από το απότομο ξύπνημα.

Την ιστορία του Μικρού Πρίγκιπα την είχα στη βιβλιοθήκη μου από πολύ μικρή. Σε διαφορετικές φάσεις και ηλικίες της ζωής μου, επιχειρούσα να το διαβάσω, αλλά πάντα το άφηνα, σχεδόν στην αρχή. Έπρεπε να πατήσω τα πρώτα –άντα για να με κρατήσει αυτό το βιβλίο μέχρι το τέλος. Για να καταλάβω τελικά τι αξία και τι ομορφιά έχει το «δικό μου» τριαντάφυλλο.

Αν είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, το παρακάτω κείμενο δεν σε αφορά. Αυτό το κείμενο αφορά όλους αυτούς που μια ανάσα απ’ το καλοκαίρι, δεν έχουν ανάσα. Αυτούς που απώλεσαν δουλειές, αγάπη, μέλλον, ελπίδα, τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους.

Σελίδες

ikariastore banner