Αυτή τη φορά, αυτή τη χρονιά, τούτο το καλοκαίρι είπα να κρατηθώ. Παρόλο που ήμουν γεμάτος λαχτάρα, δεν κατέβηκα στο λιμάνι. Δεν ήθελα να προσπαθήσω ξανά να αναγνωρίσω τους δικούς μου ανθρώπους ανάμεσα σε πολύχρωμα σακίδια και κάτω από καπέλα, στο συνωστισμό και στη βιασύνη της μπουκαπόρτας. Δεν ήθελα, τη στιγμή που είμαι έτοιμος να δώσω τις πιο σφιχτές μου αγκαλιές, ν’ ακουμπήσω στα μάγουλα που κολλάνε μετά το πολύωρο ταξίδι και την αλμύρα, ν’ ακυρωθούν όλα από τη σφυρίχτρα του αγανακτισμένου λιμενάρχη και το «κάνε στην άκρη, αυτοκίνητο».

Προτίμησα να περιμένω στο σπίτι, να ‘ρθουν εκείνοι να με βρουν. Έβγαλα στην αυλή ένα πιάτο με καθαρισμένα σύκα κι έφτιαξα καφέ για όλους, ξέρω ακριβώς πώς τον πίνουν. Κάθισα στο κεφαλόσκαλο για να βλέπω το δρόμο και περίμενα.

Το αυτοκίνητό τους δεν άργησε καθόλου να σταματήσει. Τα ηχεία του έπαιζαν στη διαπασών τα καινούρια τραγούδια της Ελευθερίας που δεν ήταν όμως ικανά να καλύψουν τα γέλια τους και τα παράπονά τους προς την Ελένη που έρχεται πάντα σαν να κάνει μετακόμιση κι αυτό μ’ ένα αμάξι μινιατούρα.

Ούτε τότε σηκώθηκα. Περίμενα ν’ ανέβουν εκείνη τη στενή πέτρινη σκάλα που χωρά μόνο έναν άνθρωπο και που αν κρατάει βαλίτσα, αυτή μαδάει όλα τα λουλούδια της ορτανσίας.

Το πρώτο χαμόγελο που πρόβαλε πίσω από την τριανταφυλλιά με μάλωσε που δεν πήγα στο λιμάνι να τους προϋπαντήσω. Εγώ ήθελα μια υποδοχή μόνο δική μας. Κάπως έτσι αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και μπήκαμε ο ένας μέσα στον άλλο με το δικό μας ρυθμό, ανενόχλητοι. Κάπως έτσι άρχισε ο χρόνος να επιβραδύνεται. Χάδια στο πρόσωπο και στα μπράτσα, ματιές βαθιά μέσα στα μάτια και το κοινό μας ταξίδι στο καριώτικο καλοκαίρι είχε μόλις ξεκινήσει.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.