Τ’ ακούς συχνά για γνωστούς και φίλους, περνούν φάση. Συζητάνε για καιρούς με πολλή στεναχώρια. Κι εκεί που η κουβέντα αφορά τον τάδε κι ακούς για τη συμπεριφορά του, να ‘σου η απορία και η ανησυχία, «όχι ρε φίλε, λες να μ’ αγγίξει;».

Περίοδοι σε υπερδιέγερση με πολύ κέφι και παραγωγικότητα και μετά άλλες που η διάθεση κι ο ύπνος έχουν τα θεματάκια τους. Και μετά λες «όχι ρε φίλε, όλα εντάξει είναι».

Κι είναι εντάξει γιατί εσύ ξέρεις τι σε σώνει. Μια ημερομηνία αναχώρησης, μήνες σημαδεμένη στο μυαλό και στο ημερολόγιο. Ένα βαπόρι κι ένα μακρύ και κουραστικό ταξίδι. Ένας προορισμός που πλησιάζοντάς τον, ειδικά όταν φυσάει ο γρέος, σου στέλνει για υποδοχή μυρωδιές βαριές. Βαθιά στη μύτη και βαθιά στο παρελθόν σου. Ένα μάτσο ρίγανη είναι, μπορεί και θυμάρι, που κατέβηκε από το βουνό κι ανάποδα κρεμάστηκε, σφιχτοδεμένο, στο κελάρι ή στο ντουλάπι της κουζίνας.

Τα δίπολα πια, δεν είναι αντίθετα, δεν κοντράρουν την ψυχή, την απαλύνουν και ψηλά την ανεβάζουν. Κι είναι πάντα αρμονικά σαν των κουπιών τις άκρες. Μαζί σε σπρώχνουν στο νερό και στο καλοκαίρι.

Κι ύστερα τίποτα να μη σε νοιάζει.

Είναι το βουητό της θάλασσας στη Μεσακτή που ξαφνικά, την ώρα της δύσης, απομονώνεται από τη μουσική κι είναι μόνο ιώδιο στον αέρα και κόκκινο στον ορίζοντα.

Είναι ο φελλός από το καραφάκι που φέρνει χαμόγελα πριν το περιεχόμενο ανακατευτεί με τον πάγο. Δεν είναι αυτό που έχεις ανάγκη, είναι οι άνθρωποι δίπλα σου.

Είναι η μέση που θες ν’ αγγίξεις και περιμένεις την πρώτη ευκαιρία, μπορεί να ‘ναι της Αγίας Παρασκευής στο Πετροπούλι, κάτω από τους άριους.

Είναι εκείνες οι ντομάτες που αφήσαμε στον ποτιστή από το πρωί για να μείνουν δροσερές και τις λιγουρεύεσαι για τη μυρωδιά τους. Φρόντισε γι αυτό ο μπαξεβάνης στη Λαγκάδα ή στο Καταφύγι.

Δεν υπάρχουν πια συγκρούσεις, καθετί έρχεται ως φυσική συνέχεια. Δεν είναι το ξενύχτι μετά το φεστιβάλ στον Κουζίνο και στις Καρές, είναι η έξαψη πριν πας σ’ αυτό. 

Είναι τα κουπιά σου η έλξη και μετά τα γυμνά κορμιά στη θάλασσα μια νύχτα με μισό φεγγάρι.

Είναι το βιολί στον καφενέ του Μαγγανίτη και της Αρέθουσας που βαστάει έναν αμανέ και τον κρατάει τόσο, ώστε να καταφέρεις να σκύψεις μέσα σου και να δεις πως όλα είναι όμορφα γιατί είσαι εδώ.  Εσύ, οι άλλοι, τώρα και πάντα. Στην Ικαριά, ΜΑΖΙ.

Καλό καλοκαίρι.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.