Στην πόλη τα καλοκαίρια ξημερώνει αλλιώς. Ακόμη πριν βγουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, βγαίνουν τα πρώτα αυτοκίνητα. Κάτι ξεχασμένα πουλιά προσπαθούν να συμβάλουν στη μαγεία της ανατολής αλλά τα προλαβαίνει η βοή των μηχανών. Ο ήλιος σκάει ξεθωριασμένος κι ας είναι καινούριος, πασχίζει να περάσει τις πρώτες ακτίνες του ανάμεσα από πολυκατοικίες και τα αποκαλυπτήρια είναι θλιβερά.
Tέλος Ιουλίου. Βράδυ στην Αθήνα. Αργά. Σε κάποιο δρόμο στενό. Ζέστη και ανοιχτά παράθυρα. Μπύρες. Ησυχία. Μόνο τα air condition. Το νέο βουητό της πόλης. Τα air condition να αγκομαχούν να σε δροσίσουν. Στο βάθος παίζει κάποια τηλεόραση. Ειδήσεις. Απεργία. Θα κλείσουμε τους δρόμους. Φραπέ, ελληνική σημαία, παράνοια και μαγκιά. Μια χώρα γκρίζα, μίζερη, θυμωμένη. Μετράς απώλειες. Φοβάσαι. Οι αλλαγές πάντα σε φόβιζαν. Πώς θα είναι μετά; Υπολογισμοί, λογαριασμοί, ανασφάλεια. Άλλη μια μπύρα. Έλα, πες κάτι άλλο.
Θες να φύγεις. Λίγες μέρες ακόμα. Δεν αντέχεις, θες να περάσουν. Όχι, δε θες. Αποφάσισε. Αυτές οι μέρες είναι οι πιο δύσκολες. Και οι πιο όμορφες. Οι μέρες πριν ξεκινήσει το καλοκαίρι σου. Τις περιμένεις όλο το χειμώνα. Ε; Είναι εδώ.
Φωτογραφία: Μυρτώ Αξαρλή
Κατεβάζω γρήγορα γρήγορα την κρυμμένη βαλίτσα από τη ντουλάπα…
Δεν έχω χρόνο, με έπιασε υστερία… πρέπει να φύγω! Τι να πάρω μαζί;
- Σίγουρα ένα πιο χοντρό πανωφόρι, σε νησί πάω… το βραδάκι θα την έχει την ψύχρα του.
-Χμμ…τι άλλο; Να πάρω και κανένα πιο «θηλυκό» παπούτσι; ...Μπα,στην Ικαρία πάω ,τι να το κάνω;! Πώς να ευχαριστηθείς ικαριώτικο με τακουνάκι;