Είμαι η φωνή σου. Η φωνή που ακούς μέσα στο κεφάλι σου όταν δεν σου μιλάει κάποιος άλλος. Είμαι εσύ.

Είμαι αυτή η φωνή που σου λέει «Βαρέθηκα, πάμε να φύγουμε». Που την αγνοείς κάνοντας ότι την προσοχή σου τραβάει κάτι άλλο, γιατί πρέπει να δουλέψεις ή γιατί δεν πρέπει να δουλέψεις αλλά δεν έχεις λεφτά. Και τότε σου λέω «Πάμε να φύγουμε ρε παιδί μου, στο νησί δεν θα έχουμε και τόσα έξοδα. Πάμε να δούμε τους φίλους μας, τη γιαγιά, το στέκι το παλιό, πάμε να μυρίσουμε φασκόμηλο αντί για σκουπίδια, πάμε να περάσουμε όμορφα, πάμε να φύγουμε, σου λέω!»

Στο λέω, στο ξαναλέω, το ξέρω ότι το θέλεις, το νιώθω πως το χρειάζεσαι, το βλέπω πως το νησί σου λείπει. Πώς να μη σου λείπει, ρε φίλε…;

Είναι η αγκαλιά σου, το σπιτικό σου, ο τόπος σου, το οικείο μέρος που δε σ’ αφήνει ποτέ μόνο. Είναι η Νικαριά σου, η αγάπη σου, το καμάρι σου και η αλήθεια σου.

Φαντάσου αυτό: φαντάσου πως ένα Σάββατο πας για μπάνιο στη Σαρωνίδα. Βουτάς στη θάλασσα και κολυμπάς. Κολυμπας, κολυμπάς, κολυμπας, όλο και πιο βαθειά, ξεμακραίνοντας όλο και περισσότερο απ’ την ακτή. Κολυμπάς κι άλλο, ασταμάτητα, ακούραστα και εγώ, η φωνή σου, σου λέω το δρόμο «Προς τα κει! Καλά πας!». Βουτάς, εξερευνάς, κολυμπάς, παίζεις, πλησιάζεις, όλο και περισσότερο στον προορισμό σου, όλο και πιο κοντά του, τον μυρίζεις σχεδόν! Και να, έφτασες στο Φάρο, τον βλέπεις, τον προσεγγίζεις, τον πατάς! Βγαίνεις απ’ τη θάλασσα, ξαπλώνεις κάτω απ’ τον ήλιο και μια παγωμένη μπύρα αγγίζει το μάγουλό σου: «Πού είσαι ρε Νικάκι και στέγνωσαν τα χείλη μου…;», της λες. Πάμε σου λέω!

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Αλεξίας Παλαιστή.