φωτογραφία: Κωστής Ανταράκης

…συμφωνώ στη δουλειά για την άδεια, βλέπω δρομολόγια και ημερομηνίες, κλείνω τα εισιτήρια, πλέον οι μέρες μετράνε ανάποδα για δυο βδομάδες στο νησί…

…με ένα ταξίδι όπως πρέπει, ναυτικό: οι ώρες πάντα να φαίνονται πολλές στην αρχή, από την πρύμνη δύσκολα να απομακρύνεται η Πειραϊκή, ανυπόμονα το Φάληρο, βασανιστικά η Αττική, αριστερά οι καβοκολόνες, επιτέλους φύγαμε…

…μέσω της χώρας του πουθενά, περνώντας μίλια χωρίς επιβεβαίωση, κανείς δεν είναι σίγουρος ότι πλησιάζουμε – είναι η Γυάρος… μπα η Τζια… ίσως κάποιο καινούργιο νησί; – μόνος χρονομέτρης ο βόμβος από τις μηχανές στα πόδια μας και οι σκάλες… Σύρος – Μύκονος ή Παροναξία… εξαρτάται…

…γιατί όταν ο καπετάνιος είναι σκηνοθέτης… θα το φέρει… με το πρώτο φως να ακουστεί το «φάνηκε!»… θολό και αβέβαιο μα στέρεο, ένα βουνό καταμεσής της θάλασσας, το ταξίδι να αρχίσει να έχει νόημα και μια εικόνα να ταυτιστεί…

…Προεσπέρα… Αρμενιστής… από το κατάστρωμα… Κάμπος… προς τις σκάλες… για δες… Εύδηλος… όταν ο καταπέλτης ανοίξει… με την βαλίτσα στο χέρι… εικόνα πρώτη!

…βήμα-βήμα… μη σπρώχνετε… μόνο αν βουλιάξει το πλοίο την χάνω πλέον… βήμα-βήμα στην σειρά… η εικόνα ανοίγει… χαμόγελα… στα τσιμέντα… εισπνοή!

…να ξεβουλώσουν τα αυτιά, να τεντώσουν τα ποδάρια… να σταματήσει και το ρημάδι το έδαφος να κουνάει… Ναι; Βρήκατε καιρό; Καλά τώρα, πες ότι θες ένα καφέ στα «κύμματα» πριν ξεκινήσουμε για πίσω…

…γύρω μου κόσμος γνώριμος, μπορεί, άγνωστος, μόνιμοι, περαστικοί, πρωτοεμφανιζόμενοι, κυνηγοί και κυνηγημένοι του μύθου, χαμογελώ… στο δρόμο για Πάπα, κάθε καλοκαίρι με την ίδια περιέργεια… είναι όλα εκεί, Όπως πέρσι; Ευτυχώς… κάτι καινούργιο; Ευτυχώς… πάλι ευτυχώς;… τα νέα στο χωριό; Έλα, πες μου να είμαστε έτοιμοι όταν φτάσουμε…

…αυτός ο δρόμος ατελείωτος είναι, δεν σταματάς κι ένα Αμάλου να φάμε καμιά τυρόπιτα; Θα ξεφούρνισε…

…όλη τη μέρα έχουμε μπροστά μας…

Νικόλας Κοντινάκης
nkonti@gmail.com