Κοιτώ το ημερολόγιό μου συνέχεια -ξανά και ξανά- και μετρώ τις μέρες που απομένουν μέχρι να αποδράσω για το νησί. Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι ότι τελικά ο Αύγουστος είναι ο μήνας με τις «μεγάλες μνήμες»! Έχουν αποτυπωθεί και απομνημονευτεί τόσα συναισθήματα, που καλύπτουν το φάσμα όλων των αισθήσεων –τα χρώματα και αρώματα του καλοκαιριού!

Το προηγούμενο βράδυ δεν μπορούσες να κοιμηθείς. Είχες αγωνιά. Υπερένταση μάλλον. Η μαμά σου σε έβαζε για ύπνο, αλλά εσύ δεν έλεγες να κλείσεις τα μάτια. Μετρούσες τις ώρες. Ε; Το πρωί έπρεπε να είμαστε όλοι όρθιοι στις 6.

δουλεύεις. ο χρόνος τρέχει. τρέχεις μαζί του. όλοι στο ίδιο λάθος. αν όλα γίνουν πιο γρήγορα, θα προλάβεις. συμβαίνει το αντίθετο. όσο πιο γρήγορα τρέχεις τόσο πιο λίγο χρόνο έχεις. είσαι στο γραφείο. ένταση , κούραση, αναμονή. η τελευταία εβδομάδα πριν την άδεια δεν περνάει, γίνεται αφόρητη. η Αθήνα σου μοιάζει αφόρητη, οι άνθρωποι αφόρητοι. έλα... δεν φταίνε οι άνθρωποι. εσύ είσαι αφόρητος. εσύ δεν ταιριάζεις.  θέλεις να φύγεις …

μετράς τις μέρες ε; πάντα το κάνεις αυτό; και εγώ…