Το προηγούμενο βράδυ δεν μπορούσες να κοιμηθείς. Είχες αγωνιά. Υπερένταση μάλλον. Η μαμά σου σε έβαζε για ύπνο, αλλά εσύ δεν έλεγες να κλείσεις τα μάτια. Μετρούσες τις ώρες. Ε; Το πρωί έπρεπε να είμαστε όλοι όρθιοι στις 6. Οι μεγάλοι πιο νωρίς. Έφευγε το πλοίο στις 8. Συγγενείς και γνωστοί στο ταξίδι, πραμάτεια, παιχνίδι και κυνηγητό στους διαδρόμους  και όταν πλησίαζε απόγευμα  που ήξερες ή σου είχαν πει ότι φτάνουμε, ήσουν κρεμασμένος πάνω στη κουπαστή περιμένοντας. Προσπαθούσες με λαχτάρα να δεις πρώτος τα βουνά της Ικαριάς να διαγράφονται στον ορίζοντα. Και μετά το φάρο και μετά το χωριό από μακριά. Και μετά να τρέχεις πάλι ανάμεσα στους επιβάτες  και στα καθίσματα φωνάζοντας. Φάαανηηκεεε!

Και μετά να βγαίνεις στη Λειβάδα με τις βάρκες. Και να βρίσκεις τους φίλους σου και να πέφτει μια βαλίτσα στη θάλασσα από τον συνωστισμό και να νιώθεις ότι η καρδιά σου θα σπάσει από ευτυχία και να περνάς από τα καφενεία τρέχοντας για να πας στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς με τους ασβεστωμένους ντενεκέδες  και την μυρωδιά του τζακιού. Ε; Και μετά τα μπάνια, οι πατητές, οι σκανδαλιές με τους άλλους, οι εξερευνήσεις, τα ματωμένα γόνατα, η  τιμωρία και ο υποχρεωτικός μεσημεριανός ύπνος,  τα κρυφόγελα με τα ξαδέλφια, ξαπλωμένα το ένα δίπλα στο άλλο στρωματσάδα και οι κουβέντες για καλομοίρες και αερικά και η ψαρόσουπα που δεν σου άρεσε και το κατσικίσιο γάλα… Και μετά οι πρώτοι έρωτες το πρώτο τσιγάρο κρυφά στα βράχια. Τα πρώτα ξενύχτια…

Σε λίγες μέρες φεύγεις για κάτω. Όχι για 3 μήνες όπως παλιά, αλλά για μια ή δυο βδομάδες. Και μπορεί να έχουν αλλάξει  πολλά από τότε και το χωριό σου να μην είναι ίδιο και εσύ να μεγάλωσες  και να σοβάρεψες και να νιώθεις κουρασμένος και να έγινες και μπαμπάς και μαμά ίσως, ή και όχι, μα όταν φτάνεις, όταν βρίσκεσαι εκεί ρε συ, η μνήμη αρχίζει να σου φωνάζει, κάνοντας την καρδιά σου πάλι να χτυπάει πιο γρήγορα, όπως τότε, και να σου θυμίζει, να σε κάνει να το νιώθεις, ότι όλα αυτά που κουβαλάς από αυτόν τον τόπο, τα μακριά, αργόσυρτα και ανέμελα καλοκαίρια των παιδικών σου χρόνων είναι ο δικός σου μεγάλος αληθινός θησαυρός. Αυτός που μπορεί και σε παρηγορεί όταν τα πράγματα ζορίζουν γύρω σου. Ε;

Υ.Γ. Άντε γεια τώρα. Θα τα πούμε κάτω πια. Και θα σου κάνω και μια πατητή άμα σε δω!

Μενέλαος Μανώλης
menelaos@ikariamag.gr