Ήθελα τόσο να σου γράψω ένα κείμενο για το νησί∙ για τους ανθρώπους του, τα  ηλιοσκαμένα πρόσωπα και τις δροσερές, χορευταράδικες καρδιές∙ για  το τραχύ τοπίο του∙ για τη δύναμή του.

Ήθελα να έχει τίτλο «Κρουαζιέρα θα σε πάω» και να ξεκινάει όπως ξεκινούν τα παραμύθια: …Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα νησί. Ένα νησί, που όσο και νά 'ψαχνες δε θά ’βρισκες όμοιό του. Και να τελειώνει: Εκεί θα σε πάω…!

Ήθελα να σου έγραφα για τα βράχια του, που ορθώνονται αλύγιστα πάνω στ' Αμάλου, κάτω απ' τον καυτό ήλιο, που ακροβατούν τό 'να πάνω στ' άλλο χτίζοντας βαριές, ασκητικές φιγούρες∙ και για κείνα τ' άλλα που ξεπροβάλλουν απ' τη θάλασσα κάτασπρα κι αφήνονται να τα λαξεύει λαίμαργα το κύμα. Για κείνα τα δέντρα του με τα γκριζωπά κορμιά, που λυγάνε κάτω απ’'το φεγγαρόφωτο για να χορέψουν μυστικά κι αλλοπαρμένα κατά τη Λαγκάδα.

Ήθελα να σου πω για την αγριάδα του, που δε σ' αφήνει περιθώρια για ρεμβασμούς. Είναι εκεί, έξω και μέσα σου, και καλά θα κάνεις να προσέχεις μη και την ξαστοχήσεις, μη και νομίσεις ότι ήρθες στ' αλήθεια κρουαζιέρα, μη και σου μπει να την παραβγείς. Βρες την ανάσα σου στο κόντρα του αέρα, παράδωσε το σώμα σου στην κίνηση τη μυστική, αφήσου να κυριευτείς. Κι ύστερα, σαν σού 'χει πάρει πια το νου το στιβαρό απόσταγμα των αμπελιών του, θά 'χει έρθει η στιγμή να γνωριστείς με τους Ικάρους…

Μα αυτό δεν είναι νησί για κρουαζιέρα θα μου πεις…
Κι εγώ πως άδικα δεν πήγανε τα λόγια μου θα νιώσω.
Γιατί ποιος τάχα θα τολμούσε να ισχυριστεί πως φτάνουν οι αναμνήσεις για να ζεις…
 

Αμαλία Κοντογιάννη
amkondoyanni@hotmail.com