Αδυνατώ να σκεφτώ ο,τιδήποτε. Οι κινήσεις μου γίνονται όλο και πιο αργές. Τι να γράψω, τι να γράψω…;

Δεν φταίει η ζέστη, δεν φταίει η τεμπελιά, αλλά ούτε και αυτή η γαμημένη λέξη "κρίση",  που ακούμε πιο συχνά κι από όσο δαγκώνει ο σκύλος μου!

Φταίει που θέλω να φύγω. Κάθε φορά τέτοια εποχή νιώθω το κλουβί μου να χάνεται και σα να βλέπω πιο καθαρά. Μετά διακοπές! Κι από Σεπτέμβρη αρχίζω πάλι να χτίζω το κλουβί μου από την αρχή. Λες και δεν ξέρω πως δε θα το αντέξω για πολύ. Τουλάχιστον ελπίζω κάποτε να  είναι, όχι χρυσό, αλλά πιο μεγάλο και να βλέπω πιο μακριά.

Στη θάλασσα λέω! Στη θάλασσα! Μια βουτιά, κι άλλη μία, κι άλλη μια και μετά να κολλήσω στα βράχια.

Μελίνα Πλάκα
mipfind@hotmail.com