«Την έχω χάσει την ευκαιρία;» Αναρωτιόμουν καθώς ο Εύδηλος απομακρυνόταν από τα πόδια μου, έχοντας μια σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού να φωνάζει «Προλαβαίνεις ακόμη! Πήδα! Ρίξε κανονιά!»

Ο χρόνος, σαν να με βαραίνει πλέον, κάνει την εφηβική μου υπόσχεση να μακραίνει από κοντά μου. Γι’ αυτό και ο χωρισμός αυτός πλέον φαντάζει αβάσταχτος. Χειρότερος και από χωρισμός με ταίρι.

Τι έκανα λάθος; Που πίστεψα πως πάντα έχω χρόνο να έρθω για μόνιμα; Σάμπως είμαι αιωνόβια και δεν το ξέρω; Χρειάζεται προετοιμασία μάτια μου, δουλειά και δύναμη νιάτων για να μείνεις κάτω. Τουλάχιστον μέχρι να στρώσεις λίγο την κατάσταση για να μπορείς να αφουγκραστείς έστω και τα  μισά από αυτά που απολαμβάνεις όταν κατεβαίνεις στις λίγες μέρες άδειας.. Εμ πώς; Έτσι φυτρώνει μάτια μου το μποστάνι; Όλα θέλουν τον κόπο τους. Αλλιώς, τι γλύκα θα είχαν; Το πιο σημαντικό όμως είναι η δυσεύρετη εργασία μετ’ αποδοχών. Εκτός αν είσαι φραγκάτος και οι σκοτούρες είναι άλλες πλέον. Περίπτωση άτοπον εις επαγωγή.

Μα, κάθε φορά που φεύγω από τούτη τη γη, ξεριζώνεται η μισή μου καρδιά..

Τι είναι χειρότερο; Να τάζεις στη ψυχή σου μόνο για να την ησυχάσεις; Πόσο αληθινός είσαι όταν σκέφτεσαι αυτά που θες και πιάνεις στη διαδρομή τον εαυτό σου να μην κάνει τίποτε για αυτά; Είναι η ιδιοσυγκρασία της τραγωδίας που απλόχερα χαρίζεται στην πόλη για να σε κρατήσει δέσμιο; Αρνούμαι!

Να! Τα φώτα του Αρμενιστή. Να και το σινιάλο..!

Τι είναι πιο δύσκολο; Να αγωνίζεται κανείς στην πόλη, μέσα σε ένα πλήθος ανθρώπων (με όσα καλά και κακά προσφέρει η ανωνυμία) που κατά τύχη – αν το συλλάβει κανείς – ισορροπεί η κάθε στιγμή; Ή μήπως να αφουγκράζεσαι (και για πόσο;) τη μοναξιά σου και τις εμμονές της κλειστής κοινωνίας; Που «πριτς» κάνεις και το μαθαίνουν όλες οι θείες στη παπιστανία..

Να! Οι Βρακάδες! Ο αποχαιρετισμός...

Πολύ φοβάμαι πως σε λίγες μέρες θα είμαι πάλι καλά στη πόλη. Εις το πέπλο της συνήθειας. Με τους ανθρώπους μου. Με την πολυτέλεια να γνωρίζω συνεχώς καινούργιους. Με τις επιλογές που προσφέρει, ακόμη και αν δεν επιλέξω καμία.. Που όσο καλός άνθρωπος και αν προσπαθώ να είμαι, έστω και με τον εαυτό μου, πάντα κάτι θα είναι λάθος. Όπως και η αφελής κίνηση που γυρίζω τη πλάτη στην εικόνα του «βράχου» πλέον, για να τα πιω στο κατάστρωμα με τους υπόλοιπους, σαν να έχουμε ντέρτια…

Ζητείται εργασία «μόνιμη» στο νησί.
Πληροφορίες: Αδιέξοδον
Ώρα: πάσα.

Αργυρώ Παροίκου
argiepa@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.