Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Oι φυσιολογικοί και αυτοί που προτιμούν τον Χειμώνα.

Εγώ είμαι νορμάλ τύπος. Το χειμώνα κρυώνω και μαζεύομαι, σιχτιρίζω όταν θέλω να βγω και ρίχνει καρεκλοπόδαρα, κουράζομαι να περπατάω στο δρόμο λες κι είμαι πάντα βιαστική. Η αύρα μου γίνεται γκρι.

Έτσι με βρήκε σε στιγμή αδυναμίας τον τελευταίο χειμώνα η μιζέρια και με τύλιξε. Σα στριμμένη αρραβωνιαστικιά που θέλει να σε κουκουλώσει εμφανιζότανε παντού. Έβγαινα έξω με κυνήγαγε, έκανε κολλητούς τους φίλους μου, ερχόταν στη δουλειά μου. Τα βράδια στριφογύριζε στον ύπνο μου κι έπιανε όλο το κρεβάτι.

Όσο περνούσε ο καιρός άρχισα να τη συνηθίζω. Να βλέπω την ασχήμια της και ν’ αδιαφορώ. Συνήθιζα τη φτώχια, την αδικία και την απάθεια γύρω μου. Τη μοναξιά σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο και τη θλιμμένη μου χαρά σε ασήμαντα μοναχικά επιτεύγματα. Με έκανε σιγά-σιγά αδύναμη και σκληρή. Γιατί όπως έλεγε ένας δάσκαλος, μόνο οι δυνατοί μπορούν να είναι καλοί. Κι αυτή με αποδυνάμωνε.

Κι κάπως έτσι ήρθε η Άνοιξη να με ξυπνήσει από το λήθαργο. Να μου θυμίσει γιατί ζω. Για να μπορώ να βλέπω τ’ όμορφο να το μοιράζομαι. Να ξεχωρίζω το κακό και να το πολεμάω. Να αγαπώ χωρίς να περιμένω, να αγαπώ έτσι απλά όπως μασάω, γιατί μόνο έτσι χορταίνω.

Ανεμελιά και φωτεινά χαμόγελα, δύναμη εσωτερική. Κι έτσι πλησιάζει σιγά-σιγά το καλοκαίρι. Με ανοιχτά παράθυρα στον κόσμο, αύρες χρωματιστές, ηλιόλουστες ζωές. Ολόφρεσκα όνειρα σε χρώμα θαλασσί και γεύση ό,τι θέλεις..

η Φαηδόνα

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Φαηδόνας.