Κάνει ζέστη και περιμένω με την Κωνσταντίνα πάνω από 40 λεπτά να έρθει η σειρά μας να πάει βόλτα πάνω σε ένα αλογάκι του Ιππικού Συλλόγου στο πλαίσιο μίας εκδήλωσης για τον ΜΚΟ Μέριμνα. Δίπλα μας μία μαμά χώνεται να πάρει τη σειρά των άλλων παιδιών. Ζητάει επίμονα και ψιθυριστά, για να μην την ακούσουν οι άλλοι, να πάει η κόρη της βόλτα γιατί «καθόμαστε στον ήλιο αρκετή ώρα και βαρεθήκαμε».

Μέσα μου βράζω. Γιατί να φάει τη σειρά από άλλα παιδάκια επειδή «βαριέται» να περιμένει; Δεν λέω κουβέντα για να μην δημιουργήσω σκηνή μπροστά σε παιδιά, αλλά αηδιάζω με το παράδειγμα που δίνει στην κόρη της ότι «εδώ είμαι εγώ και άσε τους άλλους να πάνε να…» Αυτήν τη νοοτροπία τη διακρίνουμε παντού. Σε στάσεις λεωφορείου, στο μετρό, στο αυτοκίνητο, στο σούπερμαρκετ, στην παραλία, στο σχολείο, στην εργασία.

Βγάζουμε πολλά νεύρα και γινόμαστε ολοένα και πιο αγενείς. Μιλάμε άσχημα σε κόσμο, τον μειώνουμε και μετά τα ρίχνουμε στο μεσογειακό ταμπεραμέντο (τρομάρα μας) και στον έντονο συναισθηματισμό μας. Και ασφαλώς, δίχως επίγνωση του ποιοι είμαστε τελικά, λέμε ότι όλοι οι άλλοι (οι Ευρωπαίοι ντε) είναι ξενέρωτοι, μουρόχαβλοι και καταθλιπτικοί, ενώ εμείς...

Πρέπει να με απασχολεί πολύ το θέμα της αγένειας διαβάζοντας και παλαιότερες πτήσεις μου. Κατέληξα αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η έλλειψη αυτογνωσίας και αυτοκριτικής. Πάντα οι άλλοι θα φταίνε. Πάντα. Πάντα οι άλλοι, οι άσχετοι είναι αυτοί που δεν ξέρουν. Ποτέ εμείς. Πιάνω τον εαυτό μου καμιά φορά να συμπεριφέρομαι με τους «νόμους» της ελληνικής ζούγκλας (sic) πραγματικότητας και θέλω μετά να πλησιάσω τον άλλο οδηγό να του ζητήσω συγνώμη που παραφέρθηκα. Φτάσαμε στο σημείο το να είσαι ευγενικός και αυτοκριτικός να θεωρείται ελάττωμα αν θέλεις να επιβιώσεις στην Ελλάδα.

Είναι δύσκολο να κάνεις αυτοκριτική. Θέλει κότσια να πεις ότι έσφαλες και να το εννοείς. Παρά τις όποιες ευαισθησίες μας, αποτελεί πράξη αγάπης και ήθους να αναγνωρίσεις το λάθος ΚΑΙ να το διορθώσεις. Αυτοκριτική δεν κάνουμε για τους άλλους. Την κάνουμε για εμάς (το λέει και η λέξη!). Λίγη ευγένεια δεν βλάπτει, πόσο μάλιστα η ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας. Όπως αναφέρει και ο Σάρτρ:

«Είμαι προικισμένος για την αυτοκριτική, φτάνει να μη θελήσει κανείς να μου την επιβάλει».

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη.