Σε ένα τυπικό “greek restaurant” του εξωτερικού, εκεί που έρχονται ξαναμμένοι “non greeks” να γεφτούν λίγο τζατζίκι και ταραμοσαλάτα στις 6 η ώρα το απόγευμα (τότε είναι ντε η ώρα για το “dinner” τους) βρέθηκαν λοιπόν προχθές τρεις Έλληνες.

Κι εκεί ανάμεσα στις αρχαιοελληνικές κολόνες και τα ακροκέραμα, και καθώς ακούγανε το “Zorba the Greek” από τα ηχεία, ας όψεται η ανάγκη που τους έριξε στα ξένα χέρια, κάπου βαθιά μέσα από τα ισοθερμικά “jacket” τους ανατρίχιασαν. Και καθώς το ούζο έρρεε άφθονο αποφάσισαν αυτοί οι τρεις ότι μπορούν να αλλάξουν την Ελλάδα και τους Έλληνες μαζί και να προσφέρουν κι αυτοί το δικό τους λιθαράκι προκειμένου να βγάλουν τη χώρα τους από το τέλμα. Και είπαν κι άλλα, μεγάλα πράγματα  που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή εξαιτίας του ούζου.

Ήταν η Κλειώ, ο Θαλής και η Γλαύκη, τρεις φοιτητές αρχιτεκτονικής. Καθισμένοι σε ένα μικρό στρογγυλό τραπέζι αναρωτήθηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους γιατί δεν είναι “εκεί πίσω”. Γιατί έφυγαν από την πατρίδα τους άρον άρον και τι μπορούν να κάνουν γι’ αυτούς που μείναν πίσω.

Η Κλειώ ήταν σίγουρη, ήθελε να προσφέρει το καλύτερο στον εαυτό της, το άξιζε άλλωστε, και ήταν αποφασισμένη να γυρίσει τα σύμπαντα για να το βρει. Η Ελλάδα ένιωθε ότι την τράβαγε προς τα πίσω σε όποιο βήμα και να έκανε, κι έτσι αποφάσισε να αποδεσμευτεί από αυτή. Τα είχε βάλει όλα κάτω, είχε διαβάσει, είχε προσπαθήσει, ήξερε ότι ήταν αδύναμη μόνη της να αλλάξει μια ολόκληρη χώρα κι έτσι είχε ριχτεί στον αγώνα να αλλάξει απλά τον εαυτό της, προς το καλύτερο.

Ο Θαλής δεν ήξερε αν θα ξαναγυρνούσε ποτέ μόνιμα στην Ελλάδα. Μετά από 7 χρόνια που ζούσε στο εξωτερικό είχε συνηθίσει να βλέπει πια τον εαυτό του σαν τουρίστα στην ίδια του τη χώρα και δεν τον πόναγε πια. Ήξερε όμως ότι όσο μακριά κι αν έφευγε, κάπως, κάπου, κάποτε, κάτι θα έκανε για να βοηθήσει τη χώρα του. Ήταν σίγουρος, και τόσο αισιόδοξος σε βαθμό εκνευριστικό. Είχε ήδη σκεφτεί και ένα σχέδιο για το πώς θα τα κατάφερνε και σιγά-σιγά οδηγούταν με μαθηματική ακρίβεια στην υλοποίησή του.

Η Γλαύκη από την άλλη, δεν ήξερε αν μπορούσε να κάνει κάτι και τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, το πιο ανησυχητικό όμως απ’ όλα ήταν ότι δεν ήξερε αν θέλει να κάνει αυτό το “κάτι”. Είχε σπουδάσει στην Ελλάδα, είχε βρεθεί σε συζητήσεις, ομάδες, συλλόγους και το μόνο που ένιωθε ήταν μια μεγάλη απογοήτευση για το μέλλον της χώρας της. Δεν ήθελε να βοηθήσει, γιατί δεν ήθελε να φάει για μια ακόμα φορά τα μούτρα της. Έβρισκε την Ελλάδα στα μαύρα της τα χάλια.. παραδόξως όμως της έλειπαν αυτά τα χάλια, δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της στο μέλλον χωρίς αυτά. Αλλά δεν είχε άλλη επιλογή.

Νομίζω ότι και τρεις τους ήταν πληγωμένοι με την κατάσταση της χώρας τους, και οι τρεις τους είχαν τύψεις για τη μέχρι στιγμής αδυναμία - αδιαφορία τους να βοηθήσουν. Κι έτσι εκείνη τη μέρα, μια συνηθισμένη βροχερή ημέρα χωρίς και οι ίδιοι ακόμα να το περιμένουν, ένωσαν τις δυνάμες τους, τις σκέψεις και τις αγωνίες τους και ξεκίνησαν κάτι που θα άλλαζε τη ζωή τους για πάντα. Και εν μέσω ρεαλιστικών αναλύσεων, σεναρίων καταστροφολογίας, τσουγκρισμάτων και δακρύβρεχτων δηλώσεων ένωσαν τα χέρια, χαμήλωσαν τις φωνές λες και κάποιος ξαφνικά είχε στήσει αυτί για να κλέψει τα μυστικά τους, και βάλθηκαν να καταστρώσουν το πιο μεγαλοφυές σχέδιο σωτηρίας της χώρας τους.

Ο Θαλής θα κινούσε τα νήματα, είχε πολλές διασυνδέσεις βλέπεις στην ξένη χώρα, η Κλειώ είχε ήδη ανοίξει το Excell και οργάνωνε τις επόμενες κινήσεις τους και η Γλαύκη θα τους προσγείωνε υπενθυμίζοντάς τους τις κακοτοπιές που η ίδια είχε συναντήσει. Κι έτσι ξεκίνησαν..

Δεν έχει σημασία να σας πω τι σκέφτηκαν, τι πρότειναν, τι απέρριψαν, πού κατέληξαν. Δεν έχει σημασία ποια βήματα αποφάσισαν να ακολουθήσουν, ούτε καν αν τα κατάφεραν να γυρίσουν σώοι στα σπίτια τους μετά από το μαραθώνιο του ούζου. Σημασία έχει πως εκείνες τις δύο ώρες, ανάμεσα στις εξεταστικές και τα άγχη τους, στις μαλακίες και τα ζόρια τους, σκέφτηκαν λίγο το “εκεί πίσω”, βρήκαν ένα στόχο, ονειρεύτηκαν αφελώς να αλλάξουν τον κόσμο και μετά απ’ όλα αυτά κατάφεραν έστω φευγαλέα να σκεφτούν μια σκηνή από το μέλλον τους “εκεί πίσω” και να χαμογελάσουν.

Μόνο η συνέχεια θα δείξει αν θα τα καταφέρουν... θα μπορούσε να πει δύσπιστα η Γλαύκη..

Γιούλη Φραδέλου
fradelou_georgia@hotmail.com

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα πράγματα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Μη σας μπαίνουν ιδέες.. σε τέτοιους καιρούς...!!!

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Γιούλης Φραδέλου.