Για ιστορίες παλιές θα γράψεις, τρυφερές, και αστείες αν θυμηθείς. Μνήμες, νοσταλγίες, αγκάθι και βάλσαμο, κρυφές σκέψεις, καλοκαίρια και έρωτες. Για πανηγύρια. Για μύθους και για παραδόσεις που διάβασες ή κάπου άκουσες για αυτές. Έτσι είναι ωραία. Οι πτήσεις είχες σκεφτεί, θα έπρεπε να είναι μια βόλτα στα σύννεφα. Ένα ταξίδι καθημερινό για λίγα λεπτά στη χώρα που ζουν οι νεράιδες και τα ξωτικά. Τα αγόρια με τα κοντά παντελονάκια, οι όμορφες που σου παίρνουν τη μιλιά και οι γιαγιάδες που μυρίζουν μάραθο και μέλι.

Και έτσι ξεκινάς να γράφεις, αλλά η διάθεση σου δεν σε πάει πουθενά, μα μόνο εδώ γύρω, σε αυτό που ζεις. Σε ογκώδη μαύρα μπλουζάκια, που έχουν έρθει να σε δείρουν λέει, που δεν τους μοιάζεις. Και μετά σε νέα παιδιά ρε γαμώτο, συμμαθητές σου, που σε απειλούν ότι θα φωνάξουν τους χρυσαυγήτες  στο σχολείο, αν τολμήσεις και σηκώσεις την τιμημένη τη σημαία στη γιορτή, εσύ που δεν έχεις αίμα δικό μας. Οι συμμαθητές σου, το πιστεύεις; Και στους γονείς τους, που τα χειροκροτούν τα καμάρια τους και τα ποτίζουν από το δικό τους μίσος που βράζει. Μίσος που τους οδηγεί με το πρόσχημα της ατιμωρησίας και της δικαιοσύνης, να πρέπει  να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Να εκβιάσουν, να δικάσουν, να τιμωρήσουν, να δείρουν όποιον έσφαλε, δεν μίλησε σωστά, δεν είναι όσο έλληνας πρέπει ή ανήκει σε συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, που εκπροσωπεί μάλλον συμφέροντα ο πουλημένος. Και μετά ακούς τη συνδικαλαρία της ακινησίας που απειλεί και προτρέπει τον λαό με βία να απαντήσει και ρουκέτες στις ερπύστριες. Και μετά, πάλι βλέπεις τους σταυρούς της αγάπης(;) που με βία και οργή θα λογοκρίνουν τη τέχνη την σκέψη τη διαφορετικότητα.

Βία που φέρνει βία παντού. Βία πολιτική, κοινωνική, ψυχολογική. Βία με κάθε πρόσχημα κάθε αφορμή... Καλά εντάξει, άστο. Μία κοινωνία στα κάγκελα και άντε βρες εσύ τα κουράγια να γράφεις για βόλτες στα σύννεφα. Αφήνεις το μολύβι. Δεν είναι η μέρα σου μάλλον.

Μενέλαος Μανώλης
menelaos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Μενέλαου Μανώλη.