Ζω στο κέντρο της Αθήνας. Την πόλη μου δεν ξέρω πια αν την αγαπώ. Με κουράζει. Η κίνηση, η φασαρία, η αγένεια, τα σκουπίδια, οι παράνομα παρκαρισμένοι, και βασικά με ενοχλεί το χρώμα της. Ή μάλλον η αχρωμία της. Δυσκολεύομαι να επικεντρωθώ στις ομορφιές της, όπως η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η Ακρόπολη, ο Λυκαβηττός, τα Αναφιώτικα, η Πλάκα και σε μερικά νεοκλασικά σπίτια που ευτυχώς ακόμα έχουν χρώμα ελληνικό.

Πλέον βλέπω μόνο την ασχήμια της. Καταντάει κουραστικό να βλέπω παντού γκρι μουτζουρωμένους τοίχους με ανούσιες υπογραφές και χαζοαφιερώσεις του τύπου Φ + Μ = L.F.E. Δεν είμαι εναντίον του γκράφιτι. Το αντίθετο μάλιστα. Μερικά γκράφιτι τα θεωρώ καλαίσθητα και αναγκαία ώστε να καλύπτουν τους άχαρους, τεράστιους τοίχους των σπιτιών μας. Ειλικρινά, όμως, σιχαίνομαι τη μουτζούρα, τη γελοία αφίσα του σκυλάδικου, την ενοχλητική διαφήμιση των εταιριών κινητής τηλεφωνίας και τα ανούσια πολιτικο-κοινωνικά συνθήματα χωρίς ίχνος δημιουργικότητας.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς αποδεχόμαστε την ασχήμια ως δεδομένη κατάσταση. Έχουμε πάθει, δυστυχώς, ανοσία στην  μουντάδα της πόλης που ούτε καν μας ενοχλεί. Το θεωρούμε δεδομένο και το βαπτίζουμε τάχα urban city landscape. Τρομάρα μας!

Μου αρέσει πολύ η ιδέα των παιδιών του ikariamag να ζητήσουν μία φωτογραφία από το παράθυρό μας. Χαζεύω τις φωτογραφίες από τα παράθυρα της Ικαρίας. Βλέπω ηλιοβασιλέματα. Καράβια στο λιμάνι. Παραλίες. Βουνά και πεδιάδες. Γυρίζω το κεφάλι να κοιτάξω το δικό μου παράθυρο σε ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας… Κεραίες τηλεόρασης, μπετόν, ξεθωριασμένες τέντες, απλωμένα ρούχα, σιδεριές και στο βάθος κάτι δέντρα που αντί για κλαδιά κουβαλούν καλώδια της ΔΕΗ. Με πιάνει θλίψη. Χάνω το χρώμα μου… 

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com