Μικρός είχα διαβάσει τη «Μόμο». Μια εξαίσια παραβολή του Μίκαελ Έντε για την ανήσυχη εποχή μας μέσα από τα αθώα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, της Μόμο. Η ιστορία, πιο επίκαιρη από ποτέ, μιλάει για ό,τι πιο πολύτιμο παλεύουμε να έχουμε, το χρόνο.

Καιρό τώρα θέλω να βρω λίγο χρόνο να ασχοληθώ με ό,τι με ευχαριστεί. Τα βιβλία πλέον είναι σαν την άδεια που έρχεται δυο φορές το χρόνο και αυτή περιορισμένης διάρκειας… Ό,τι προλάβω να διαβάσω το καλοκαίρι και ίσως τα Χριστούγεννα. Τα βιβλία μένουν στα ράφια, πολλές φορές σε διπλή σειρά με τα πιο πρόσφατα μπροστά.

Αμ η μουσική;  Πιάνω επανειλημμένως τον εαυτό μου να ακούω ένα τραγούδι που μου αρέσει και να το βαριέμαι στα πρώτα 2 λεπτά. Το κόβω απότομα και πατάω το next. Σαν να με πιέζει ο χρόνος. Τελικά καταλήγω στο ράδιο και αφήνω σε άλλους το πρόγραμμα…

Το γράψιμο είναι μία έξοδος διαφυγής από τα καθημερινά. Ο χτύπος του τηλεφώνου με διακόπτει διαρκώς. Τα projects έρχονται στο γραφείο και οι εκκρεμότητες δεν είναι για να μένουν πίσω. Business comes first (δυστυχώς;). Γράφω ανάμεσα στα κενά. Για τις δουλειές, για το διδακτορικό, για παρουσιάσεις κλπ.

Για ταξίδι ούτε λόγος πια. Άλλο το ταξίδι και άλλο οι διακοπές. Μεγάλη διαφορά! Κάποτε ταξίδευα πολύ αλλά τώρα τελευταία τα ταξίδια μου έχουν συνήθως επαγγελματικό χαρακτήρα. Το αληθινό ταξίδι δεν έχει ούτε χρόνο μήτε ρολόι. Ακόμα θυμάμαι πόσο ενοχλούσε κάποιους πρωτευουσιάνους η χαλαρή αντιμετώπιση του χρόνου ενός ντόπιου σερβιτόρου στη Σαμοθράκη. Μέχρι και τα ταξιδιωτικά έντυπα προετοιμάζουν τους επισκέπτες να μην εκνευρίζονται με τη στάση του νησιού απέναντι στο χρόνο! Γι αυτό θέλω να «πετάξω» στην Νικαριά.

Όπως λέω στο φίλο μου τον Κωνσταντίνο, είμαι ένας wannabe επισκέπτης της Ικαρίας. Ξέρω τόσα γι αυτήν. Βλέπω την ιστορία και τις στιγμές της μέσα από τα ημερολόγια και τα περιοδικά του «Κάβο Πάπα» μήνα-μήνα. Έχω αγαπήσει το νησί χωρίς ακόμα να έχω πάει. Έχει ένα δικό του ρυθμό που όλα γίνονται χωρίς κατ ανάγκην να ακολουθούν το συμβατικό ρολόι. Ο καθένας κάτι ψάχνει όταν το επισκέπτεται. Άλλος θέλει νταβαντούρι, άλλος τον ικαριώτικο χορό και τα πανηγύρια και άλλος παραλίες και ακρογιαλιές. Εγώ θέλω απλά το χρόνο της.

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

O πίνακας είναι «Η επιμονή της μνήμης» του Σαλβαντόρ Νταλί