03/01/2011 - 21:44δεμένος είμαι

Χαμός. Παντού. Στοιβαγμένα τα πράγματα: άχρηστα αντικείμενα, άλμπουμ, βιβλία, περιοδικά, σκέψεις, χρόνια. Έπρεπε να μπει μια τάξη. Τουλάχιστον εξωτερική.
29/12/2010 - 21:172010-1980

Λίγο πριν εκπνεύσει το 2010, θα γίνουν τριάντα χρονών και οι τελευταίοι εξ ημών που γεννηθήκαμε το 1980. Τα τριάντα, ενώ δεν είναι τίποτα σπουδαίο (ούτε τα ράσα επιβάλλουν αγιοσύνη ούτε οι αριθμοί συμπεριφορές και συναισθήματα), έχουν, ωστόσο, στην κουλτούρα μας ένα ειδικό συμβολικό βάρος.
21/06/2010 - 21:48Τι σημαίνει μεγαλώνω!

Όταν ήμουν πιτσιρίκα, έπαιζα καμιά φορά τυχερά παιχνίδια αλλά πίστευα -τότε τουλάχιστον- ακράδαντα ότι ακόμη και αν γίνω εκατομμυριούχα θα εξακολουθήσω να εργάζομαι! Η δουλειά πίστευα είναι αναγκαία «τροφή» για τον άνθρωπο και η δημιουργία μέσω αυτής, απαραίτητη προϋπόθεση για την δήλωση και επιβεβαίωση της ύπαρξης.

16/05/2010 - 14:15Ο χρόνος που περνά: οι ελαφρόπετρες της μνήμης

Λέγαμε στο πρώτο μέρος για το τι σημαίνει ωριμότητα και για τη συνειδητοποίηση που (θα έπρεπε να) την ακολουθεί πως τα πάντα είναι ρευστά. Πέρα όμως από αυτήν τη φυσική κατάσταση της ωριμότητας, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί (κόντρα στο τι σημαίνει «γερνάω) ως μια αναλογική εξέλιξη της παιδικότητας σου, «ο χρόνος που περνά» σού βάζει και πολλά εμπόδια:
28/04/2010 - 21:38Ο χρόνος που περνά: περί ωριμότητας

Ας υποθέσουμε ότι τα «ωριμάζω» και «μεγαλώνω» είναι ταυτόσημα, χωρίς στην ουσία καμία εννοιολογική αλλά και βιωματική διαφορά. Ή για να καλύψουμε τις περιοχές και των δυο αυτών συμβάντων, ας αποδώσουμε περιφραστικώς έστω, το σημείο τομής τους, με την έκφραση «ο χρόνος που περνά».
28/04/2010 - 21:27Το Γλυπτό του Χρόνου

photo
17/03/2010 - 14:40ταξίδεψε τη ζωή σου

Τις προάλλες έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Γιάννη Μόραλη, ο οποίος σε προχωρημένη ηλικία και με αφορμή την ακρόαση των «Κατά Ματθαίον» του Μπαχ έλεγε: «Καμιά φορά ευχαριστείς τον θεό που γεννήθηκες για να γεύεσαι τέτοια πράγματα».
13/03/2010 - 21:00Λίγο χρόνο, ρε παιδιά

Μικρός είχα διαβάσει τη «Μόμο». Μια εξαίσια παραβολή του Μίκαελ Έντε για την ανήσυχη εποχή μας μέσα από τα αθώα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, της Μόμο. Η ιστορία, πιο επίκαιρη από ποτέ, μιλάει για ό,τι πιο πολύτιμο παλεύουμε να έχουμε, το χρόνο.