Στην εικόνα, το θέρετρο Ιαλυσός ή … Τριάντα της Ρόδου.

Λίγο πριν εκπνεύσει το 2010, θα γίνουν τριάντα χρονών και οι τελευταίοι εξ ημών που γεννηθήκαμε το 1980. Τα τριάντα, ενώ δεν είναι τίποτα σπουδαίο (ούτε τα ράσα επιβάλλουν αγιοσύνη ούτε οι αριθμοί συμπεριφορές και συναισθήματα), έχουν, ωστόσο, στην κουλτούρα μας ένα ειδικό συμβολικό βάρος. Για να το πω αφοριστικά: τα τριάντα είναι τα δεκαοκτώ των ενηλίκων• ή τουλάχιστον έτσι γίνονται αντιληπτά σήμερα, στην Ελλάδα (και τη Δύση, εις την οποίαν, κατ’ ευφημισμόν, ανήκομεν), για τους ανθρώπους που μετά το Λύκειο σπούδασαν και δεν ακολούθησαν αμέσως το δρόμο για την εργασία και την οικογένεια.

Τα συναισθήματα είναι πολλά, είναι ασαφή. Αλλά όπως πάντα, ευτυχώς ή δυστυχώς, κάποιος μίλησε πριν από μας για μας, πιθανότατα πολύ καλύτερα απ’ ό,τι θα μπορούσαμε να το διατυπώσουμε εμείς.

Έτσι, αντί περαιτέρω αναλύσεως, τα λόγια της Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν από το διήγημα «Το τριακοστό έτος» (μετάφραση Νίκης Αϊντενάιερ), που αποτυπώνουν το αίσθημα μετεωρισμού της ηλικίας:

«Όπως όλα τα πλάσματα, δε φτάνει κι αυτός σε κανένα συμπέρασμα. Δε θέλει να ζει όπως ο οποιοσδήποτε, αλλά ούτε όπως ένας εκλεκτός. Θέλει να βαδίζει σύμφωνα με την εποχή του και να της πάει κόντρα. Τον θέλγει η ιδέα να επαινέσει κάποια παλιά άνεση, να υπερασπιστεί κάποια αρχαία ομορφιά, μια περγαμηνή, μια στήλη. Αλλά τον θέλγει και η ιδέα να μεταχειρίζεται σύγχρονα πράγματα εναντίον  των παλιών, έναν αντιδραστήρα, μια τουρμπίνα, ένα συνθετικό υλικό. Θέλει τα μέτωπα και δεν τα θέλει. Ρέπει στο να έχει κατανόηση για αδυναμίες, λάθη και βλακεία, αλλά και θέλει να τα καταπολεμήσει, να τα τιμωρήσει. Κατανοεί και δεν ανέχεται. Μισεί και δε μισεί. Είναι σε θέση να μην ανέχεται και είναι σε θέση να μη μισεί.

Και αυτό είναι ένας λόγος να εξαφανιστεί».

(Καλή χρονιά σε όλους τους Ικαριόφιλους).

Γιάννης Παλαβός
giannispalavos@yahoo.gr