photo: Trevor Coultart

Λέγαμε στο πρώτο μέρος για το τι σημαίνει ωριμότητα και για τη συνειδητοποίηση που (θα έπρεπε να) την ακολουθεί πως τα πάντα είναι ρευστά. Πέρα όμως από αυτήν τη φυσική κατάσταση της ωριμότητας, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί (κόντρα στο τι σημαίνει «γερνάω) ως μια αναλογική εξέλιξη της παιδικότητας σου, «ο χρόνος που περνά» σού βάζει και πολλά εμπόδια:

Η συνήθεια, το άγχος, η ανάγκη για (αυτο)δικαίωση, η ξεχωριστή σου ικανότητα στις προσωπικές σου (αρνητικές) «αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες», η λήθη, ο χαμένος – ή σκοτωμένος – ελεύθερος χρόνος σου, η μοναξιά. Έτσι ζεις και πορεύεσαι.

Και ξαφνικά, υπάρχουν κάποια «σημεία», κυρίως τώρα την Άνοιξη, που εκεί που παρκάρεις και κλειδώνεις το αμάξι σου για να μπεις στο σπίτι, ΤΣΟΥΠ, σου σκάνε μες τη μούρη – ή τη μύτη – και σου επαναφέρουν μια μνήμη ξεχασμένη, μια μνήμη παιδικότητας. 

Και αμέσως, η στιγμή που σου ‘ρχεται στα μάτια, φαλτσάρει με την όλη μέρα σου, με το πώς έπραξες, τι αναζήτησες και σε ευχαρίστησε. Και τώρα ξέρεις τι είναι αυτό που θα ‘πρεπε να ψάχνεις. Ξέρεις τι είναι αυτό που σε ευχαριστεί, έστω κι αν σε 10 βήματα θα το ξεχάσεις πάλι.

Όλα ετούτα τα σημεία, σαν ελαφρόπετρες, μαλακώνουν το θυμικό σου, το βλέμμα σου. Κάνουν τις στιγμές σου, πώς να το πω, πιο «απλωμένες». Ναι, στιγμές απλωμένες! Σαν τις τότε, που οι αισθήσεις σου ήταν ακόμα … ζωντανές:

Η μυρωδιά από τα λουλούδια τις γειτονιάς σου τα βράδια όταν καλοκαιριάζει, η γεύση παγωτού κρέμας από μηχανή, οι ήχοι των παιδιών στην πλατεία έξω από το παράθυρο σου, το στρίφωμα στο σορτσάκι του πιτσιρικά που μόλις πέρασε από δίπλα σου, το δωμάτιο σου χωρίς χαλιά, τα καλοκαιρινά σου ρούχα απλωμένα στο κρεβάτι για να μπουν στα συρτάρια, το φως της Κυριακής, η κλασσική ερώτηση, πάντα τέτοια επόχή: «Εσύ φέτος, πότε θα κατέβεις κάτω;»

Τι σου φταίει λοιπόν στο σήμερα; Ίσως ότι η μνήμη σου έχει σκληρύνει ή (νομίζεις ότι) δεν τη χρειάζεσαι. Ποια είναι η λύση τώρα που ωριμάζεις; Είπαμε, η ωριμότητα ίσως είναι «η αναλογική εξέλιξη της παιδικότητας σου». Άρα;

Το παιδί βαριέται μόνο όταν δεν παίζει, δηλαδή δε δοκιμάζει, δεν πιστεύει και δε ζει τις περιπέτειες του.

Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα …

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr