photo: naftemporiki.gr

Είναι σαν να γυρνάει ο χρόνος πίσω και να βλέπεις τον εαυτό σου ξανά στα πέντε σου χρόνια. Άνθρωποι γύρω σου, μιλάνε χωρίς να καταλαβαίνεις τι θέλουν να πουν, σε αγνοούν, και όταν τελικά σου κάνουν τη χάρη να ασχοληθούν με την πάρτη σου, σου συμπεριφέρονται σαν να είσαι καθυστερημένο και προσπαθούν με ηλίθια επιχειρήματα να σε πείσουν ότι είσαι ακόμα πιο ηλίθιος απ’ αυτούς.

Πάντα όμως, για να λέμε και την αλήθεια, το γούσταρα αυτό. Να αφήνεις δηλαδή τους άλλους να σε υποτιμούν, να μη σου δίνουν καμία αξία κι εσύ να γελάς από μέσα σου για το πόσο ηλίθιοι μοιάζουν. Και να μη χρειάζεται να τους αποδείξεις ποτέ ότι κάνουν λάθος.

Θέλει πολύ κόπο να αποδεικνύεις το οτιδήποτε κι εγώ μάλλον ήμουνα πάντα πολύ κουρασμένη γι’ αυτό. Κι έτσι προτιμούσα να απομακρύνομαι. Χωρίς πολλές εξηγήσεις.

Έτσι νιώθω και σήμερα. Λες και όλα να έχουν συνωμοτήσει να με διώξουν απ’ την Ελλάδα. Οπουδήποτε αλλού φαντάζει καλύτερα, ευκολότερα, ασφαλέστερα. Μόνο που τώρα, εγώ, δεν έχω σκοπό να πάω πουθενά.

Ίσως τα «περιβόητα μέτρα της κυβέρνησης» να μην με έχουν επηρεάσει ακόμα άμεσα, ίσως να εξακολουθώ ακόμα να ζω στο δικό μου κόσμο, αλλά είμαι σίγουρη ότι όσο θα μπορώ ακόμα να κάνω δωρεάν βουτιές στο Καρκινάγρι και να πίνω παγωμένες μπύρες με τους φίλους μου σε ένα πεζούλι στο Λυκαβηττό, δεν έχω να πάω πουθενά.

Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε! Την επόμενη Δευτέρα ανοίγει στο κοινό ο κήπος του Μεγάρου Μουσικής. 22 ολόκληρα στρέμματα με δέντρα, λουλούδια και χορτάρι. Έρχεσαι να ξαπλώσουμε…; Είμαι πολύ κουρασμένη.

Γιούλη Φραδέλου
fradelou_georgia@hotmail.com