Βγήκαν, που λες, όπως συνηθίζεται σε τούτες τις περιστάσεις οι πλιατσικολόγοι στο σεργιάνι… και αλίμονό μας αν τους αφήσουμε να χαρούν σ’ αυτό τους το έργο και σε τούτη την εποχή… Είναι η στιγμή όπου ο έντιμος άνθρωπος και ο σώφρων πολίτης δεν ξεχωρίζει πια στο πλήθος αλλά στέκεται ορθός μέσα σ’ αυτό, σωπαίνοντας γιατί έχει τόσα να πεί… και τόσα να πράξει…

Προσπερνώ, γιατί δεν έχω χρόνο για χάσιμο τα περί «μεγάλων προλεταριακών επαναστάσεων», αδιαφορώ παντελώς για τους ανέξοδους υπερ-πατριωτικούς και φλογερούς λόγους του σπαθιού και της φωτιάς όπως επίσης παραβλέπω τους άλογους εκείνους παλληκαρισμούς σε συγκεντρώσεις των μικρών και μεγάλων πλατειών… Άλλωστε όλα τούτα τα έχουμε ξανα-δεί, ξανα-ακούσει, ξανα-μελετήσει στο διάβα της ιστορίας.

Στέκομαι λοιπόν στο σήμερα που μας οδηγεί στο αύριο τούτης της πολύπαθη Πατρίδας. Μιας Πατρίδας διάσπαρτης από Βορά ως το Νότο και από Δύση ως την Ανατολή με μνημεία και ηρώα πεσόντων… Ο αγώνας του σημερινού Κυβερνήτη για την πολιτεία του έχει τα γνωρίσματα πολέμου, πρόσεξε: Η ένταση που ξεπερνάει την πρωτοτυπία και υπερβαίνει τη συνήθεια των πρωτοκόλλων . Η σύλληψη που ανοίγεται στο δέος του οράματος, μεταβάλλει την ειδική αποστολή, πες την αν θες, διαπραγμάτευση σε υπόθεση συνειδησιακής εθνικής αυτογνωσίας. Μέσα από το άτομο περνάει ο λαός του. Πέρα από την πειθώ που πασχίζει, μαίνεται και η πίστη που πάσχει. Ετούτος ο ποιητής (με την κυριολεξία του όρου), στέκεται απέναντι σε όλους, συναγωνιστές και ανταγωνιστές, συνοδοιπόρους και αντιπάλους. Ζεί και αγωνίζεται στα μεγάλα χρόνια της μετάβασης όπου οι επόμενες γενεές θα αξιολογήσουν.

Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη σημερινή κατάσταση; Απαντώ (συγχωρέστε μου το α΄πρόσωπο). Με τίμια πρόθεση, με φρόνιμη τακτική, με παλληκαρίσια πράξη. Ο στοχασμός ετούτος έρχεται αβίαστα από το περιεχόμενο της προηγούμενης ημέρας, εκεί όπου οι καλοπληρωμένοι μισθοφόροι με τις συναλλαγές τους, μας έριξαν στον ίσκιο μιας στέρφας ελπίδας και μιας κίβδηλης ανάγκης.

Χρωστάμε! Χρωστάμε! Χρωστάμε!...
Μόνο αυτό ακούμε τα τελευταία χρόνια και από κοντά και  «οι επαναστάτες του τζάμπα» , τα «άγνωμα πλήθη» κατά τον ΒΑΡΝΑΛΗ, να ζητούν αυτό που δεν γίνεται (το ανήθικο είναι ότι το γνωρίζουν) και να κραυγάζουν και τούτοι μαζί με τους  «άλλους» ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ! ΓΥΡΙΣΤΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ!, την ώρα που το βάρος μιας απόφασης ανεβαίνει απότομα στη γυμνή όψη μιας τραυματισμένης πραγματικότητας, στην οποία θα ζήσουμε όχι μόνο εμείς αλλά και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας...

Ας το ακούσουν λοιπόν ακόμα μια φορά και οι πιο κακόπιστοι:  Και στην πάλη και στην πτώση θα σταθούμε ορθοί (περίεργο έτσι;). Δεν θα ξεπέσουμε στη χωσιά και στο δόλο όσα στρατοκαρτέρια κι αν μας στήσουν… οι  οχτροί ή και οι φίλοι… Σε τούτο το στάδιο σφυρηλατούμε την ενότητα και όχι τον διχασμό, τον διάλογο και όχι τον άκαμπτο εγωισμό, αν χρειαστεί ναι, βάζουμε μπροστά την λογική και πίσω τον ψυχικό πόνο τον οποίο θα παρηγορήσει η στοργική αδιαφορία του χρόνου… Σε λεπτομέρειες και σε ιδιαιτερότητες αυτού του ακήρυχτου πολέμου θα κριθεί το αποτέλεσμα.    Η ισοδυναμία των αντιπάλων οδηγεί σε μια σιγανή αλλά αναπόφευκτη σύγκρουση, όχι απαραίτητα σε ρήξη, που είναι δυνατόν να μας φέρει σε πλατιά πεδία δράσης και σκέψης, ενδέχεται ακόμη να αναδείξει νέες δυνάμεις σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή κοινότητα , ικανές να ξαναθέσουν νέα ερωτήματα  θεμελιώνοντας μια διαφορετική κοινή πορεία μέσα στην οικουμενικότητα των ανθρώπων…

Τα δύσκολα είναι ακόμα εδώ και τα επικίνδυνα τώρα τα ζυγιάζουμε. Ολόκληρο το διακύβευμα μοιάζει να περιέχεται σε ένα κείμενο όπως κι αν το ονοματίσουμε, απ’ το οποίο θα λάβουμε το κύρος της διάρκειας και της σωτηρίας. Η υλική υπόσταση των επιθυμιών μας είναι εφικτή τότε και μόνο όταν είμαστε μαζί και όχι ο ένας απέναντι στον άλλο, όταν βάλουμε μπροστά το πνευματικό – ηθικό οπλοστάσιο μας, που μεταφράζεται στην υποταγή του εγώ στο εμείς, στο περίσσευμα ψυχής, στην ανιδιοτελή προσφορά, στην υποταγή, εν τέλει  του ιδιωτικού στο δημόσιο καλό και συμφέρον.

Όσο για τα ζωντανά σύμβολα της ιστορίας μας, οφείλουμε με όλη την αγάπη και τον σεβασμό να τα προστατεύουμε από την λυσσαλέα φθορά της επικαιρότητας, δεν έχουν ανάγκη προβολής ή ενισχυμένων ρόλων πρώτης γραμμής μήτε καν της αναγνωρισιμότητας, όλα τούτα τα κατέκτησαν άπαξ με την ίδια τους τη ζωή. Είναι εκεί ψηλά, γιατί έδωσαν την στιγμή που έπρεπε και έδωσαν πολλά… άλλα δεν έχουν να δώσουν πια… όλα έχουν το τίμημά τους μα και τα όριά τους και τούτη η αντίληψη δεν είναι μήτε αριστερή μήτε δεξιά ή κεντρώα είναι απλά λογική…

Ημπορεί κανείς να φανταστεί μια χώρα απομονωμένη και ξεκομμένη  και ένα λαό ρακένδυτο και πένη, ημπορεί ακόμη να φανταστεί τους διάφορους τσαρλατάνους να πουλούν στα παζάρια των λαϊκών αγορών  το «νερό του καματερού» ή τις «προφητείες»  του Παϊσιου. Δεν ημπορεί όμως να φανταστεί τη θάλασσα χωρίς τα αφρισμένα κύματα της ή τη νύφη χωρίς τα λυγίσματα της ή την άγρια σορακάδα της Νικαριάς που δεν θάξευρε κατά πού να φυσήξει… ε! λοιπόν έτσι δεν μπορούμε να φανταστούμε και Αριστερά χωρίς Ανθρωπισμό! Δεν μπορούμε να φανταστούμε την κυβερνώσα Αριστερά χωρίς ρεαλισμό και ευαισθησία, που θα φέρει αναπόφευκτα και αποτέλεσμα… Για την Αριστερά ετούτη σας ομιλώ την σημερινή και τη συγκεκριμένη που θα κάνει τα κρυμμένα αδιάφορα , διαφέροντα και φανερωμένα…

Αφήστε μας μόνο να αναπνεύσουμε, επιτέλους! Καθαρό και δροσερό αγέρι από τα εδικά μας βουνά!... και όπως μας λέει και η δική μας Σώσα  (λαϊκή ποιήτρια) -  αφήστε μας…

Να νοιώσουμε τις μυρωδιές τις πι’ όμορφες του κόσμου,
της ρίγανης, του φλίσκουνα, του πεύκου και του δυόσμου,
να βάλει ο νους μας τες κορφές τες αψηλές τ’ Αθέρα
για να θωρούν τα μάθια μας το πέλαγος σα πέρα!

Χαρούλα Κ. Κοτσάνη
Φεβρουάριος 2015