Κάθε μέρα κάνω χιλιόμετρα.

Πολλά χιλιόμετρα.

Φάληρο – Μαρούσι και πάλι πίσω.

Δρόμος στρωμένος, άσφαλτος, παίρνω τα σφάλματα και τραβάμε.

Ποσειδώνος-Συγγρού-Αμαλίας-Βασιλίσσης Σοφίας-Κηφισίας-Βασιλίσσης Σοφίας-Αμαλίας-Συγγρού-Ποσειδώνος.

Κλείνομαι στην καμπίνα, φοράω ζώνη, φοράω χαμόγελο, βάζω handsfree, τέρμα Εν Λευκώ, φύγαμε.

Μέτρο και ψυχανάλυση, φανάρι και σκέψη.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι έχω γίνει πολύ καλή ακροάτρια του εαυτού μου. Αν και σιωπηλά, τα λέω ωραία ρε γαμώτο!

Αν είμαι τυχερή, μερικές ωραίες νότες τραβούν την προσοχή μου. Χαμογελάω. Τραγουδάω κιόλας, ουρλιάζοντας, αδιάφορη για τόνους και φάλτσα.

Αν όχι, ρίχνω το βλέμμα στους διπλανούς.

Αμίλητοι, σκεφτικοί, μιλάνε στο κινητό, καπνίζουν. Να κάνω μια τράκα, να πιάσουμε κουβέντα;

Πολλά χιλιόμετρα, χρόνος χαμένος, ατέρμονη κίνηση, ένα ισοπεδωτικό ρουλεμάν.

Είναι τις νύχτες που πήζει η Κηφισίας, που το μάτι μέχρι κάτω βλέπει τα κόκινα φώτα των ακινητοποιημένων αυτοκινήτων και η ανυπομονησία για να φτάσω ξεπερνάει τις αντοχές μου. Η λυτρωτική ανοιχτωσιά της Συγγρού αργεί. Να σανιδώσω το γκάζι και να τερματίσω μες στη θάλασσα.

Εκείνες τις φορές είναι που νοσταλγώ μια από τις πιο ωραίες διαδρομές που έχω κάνει ποτέ.

Κι ας είναι χιλιόμετρα κακοτράχαλου δρόμου. Με στροφές. Με ανηφόρες. Με χτυπήματα και ατελείωτα γκελ στο κάθισμα από τις λακούβες και τις κοτρώνες. Και χώμα. Πολύ χώμα.

Χωρίς άλλους οδηγούς, μόνο κατσίκια. Χωρίς φανάρια, μόνο φτέρες.

Έχει σύννεφα, είναι ομίχλη. Έχει κρύο και είναι Αύγουστος. Έχει το μεγαλείο του βουνού. Έχει Μητροπάνο παιγμένο ξανά και ξανά. Τραγούδι δυνατά με τα παράθυρα ανοιχτά – ποιος ακούει; Στο βάθος έχει το χωριό, τη θάλασσα.

Κι έχει κι εσένα φίλε μου, να μοιραστούμε τη διαδρομή.

Ρένια Τσιτσιμπίκου
reniatsi@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ρένιας Τσιτσιμπίκου.