Σύρια ή Σύρα ή Συριανή ή εκείνη που βγήκε στο σεργιάνι, δεν έχει τόση σημασία, παιδί και λίγο κοπέλα, με υπέροχα μάτια και δυνατό γέλιο. Η μάνα της φορά μαντήλι στα μαλλιά, μου θυμίζει μια φωτογραφία ασπρόμαυρη της γιαγιάς μου στα νιάτα της. Θα φορούσε το μαντήλι, σκέφτομαι, ακόμη και στο ταξίδι για το Τσεσμέ και το Χαλέπι, τότε που έσερνε τα τρία της παιδιά μαζί.
Η νέα ταινία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες υπογραμμίζει την αντίφαση που ζήσαμε όλοι μας αυτό το καλοκαίρι. Από τη μια όμορφες στιγμές μιας μαμάς με το παιδί της στις θάλασσές μας και από την άλλη, στα ίδια ακριβώς νερά, ο αγώνας και η αγωνία μιας μητέρας και ενός παιδιού, που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στη λάθος χώρα, τη λάθος στιγμή.
Ήθελα να γράψω κάτι. Όμως δεν πρόλαβα. Το πρώτο μου καλοκαιρι, έτσι θα έλεγαν το κείμενο μου. Μετά από ένα χρόνο που έχω να γράψω, ένα χρονο που μεγάλωνε μέσα μου ένα μωρό κορίτσι. Θα έγραφα οτι πήγαμε μαζί στην Ικαρία φέτος και πόσο όμορφα ήταν. Σα να ήταν το πρώτο μου καλοκαιρι! Θα έγραφα πόσο την αγαπώ, πώς ένιωσα, πως ακούω την ανάσα της, πόσα καλοκαίρια ονειρεύομαι μαζί της στην Ικαρία. Θα έγραφα πως δεν ξερω πώς ζούσα τόσα χρονια χωρίς αυτήν και άλλα τέτοια..
Ναι, το ξέρω ειναι ανόητο και μάταιο να κάνει κανείς μαθήματα ηθικής, ευαισθησίας και ανθρωπιάς μέσω Ίντερνετ. Είναι επίσης ανόητο να εξηγήσεις τη ματαιότητα σε ανθρώπους που σχολιάζουν ακομα και τον καιρό διαδικτυακά. Ωστόσο αυτο που παγώνει το αίμα ακομα περισσότερο κι απο πνιγμένους ανθρώπους, ειναι οι αντιδράσεις στην είδηση του πνιγμού.