24/01/2014 - 00:26Φαρμακοχώρα

Πόση ντροπή! Πoια άλλη λέξη μπορείς να βρεις για το πώς μπορεί να αισθάνεται κανείς μετά από αυτή την είδηση; Το λιγότερο ντροπή. Ντροπή νιώθω. Διαβάζεις και σου φαίνεται απίστευτο. Ψέμα. Όχι στη χώρα μου.

O Θωμάς, ή όπως αλλιώς τον έλεγαν στην πατρίδα του, κατέβηκε πριν χρόνια απ’ το καράβι κι άρχισε να περπατά στο δρόμο. Είχε μαζί του τα ρούχα που φορούσε. Κανέναν δεν ήξερε.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, οι Η.Π.Α. πέρασαν ένα νόμο που περιόριζε, αν δεν απαγόρευε τελείως, την μετανάστευση από τις χώρες της Νότιας Ευρώπης. Ο λόγος τους ήταν απλός και αντηχεί έως τις μέρες μας: άνθρωποι από αυτές τις χώρες, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα, θεωρούνταν κατώτεροι και χαμηλής διανοητικής ικανότητας.

Η ηρωίδα μας γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στο Λιθί της Χίου. Εκεί μεγάλωσε, εκεί έκανε οικογένεια, εκεί γέρασε. Όλα με δυσκολίες. Ό,τι εμείς φέρνουμε στο μυαλό μας και τρέμουμε με τη σκέψη τους και μόνο, εκείνη τα ‘ζησε ένα ένα.

Οι αναμνήσεις ενός από τους πρώτους Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ των αρχών του 20ού αιώνα, οι δυσκολίες προσαρμογής, η φρίκη της ζωής στα εργοτάξια κατασκευής των αμερικανικών σιδηροδρόμων, η εθελοντική κατάταξη στον στρατό για να γλυτώσει, οι περιπέτειες στην Νέα Υόρκη και η καταστάλαξη σε ένα ήσυχο αγρόκτημα του Λονγκ Άϊλαντ. Όπως περιγράφονται σύντομα σε διήγημα του Ηλία Βενέζη.

Σελίδες