Τα τελευταία χρόνια πάρα πολλοί μαθητές από πολλά σχολεία της Ελλάδας έχουν πάρει μέρος στα γυρίσματα μαθητικών ταινιών μικρού μήκους. Οι περισσότερες από αυτές είναι καλογυρισμένες και το θέμα τους αντανακλά τους προβληματισμούς που έχουν κατά καιρούς παιδιά έφηβοι σχετικά με το σχολείο, την κοινωνία και την ηλικία τους.

Το θέατρο στην πλατεία έλαμπε εκθαμβωτικά εκείνο το βράδυ. Κάθε σκαλιστή λεπτομέρεια στους κίονες και τις αψίδες του, διακρινόταν ολοκάθαρ . Ο κρυφός φωτισμός έδινε την αίσθηση ότι το κτήριο ήταν αυτόφωτο.

Χιλιάδες, πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς. Με βάρκες το πολύ πέντε έξη μέτρων, έκαναν το ταξίδι μονονυχτίς προς τα Τουρκικά παράλια. Προσέγγιζαν συνήθως στο ακρωτήριο Κόρακας, σε κολπίσκους όπως ο Βρωμολυμιώνας, η στην βάση της Αγριελιάς κοντά στα Αλάτσατα. Τα Κέντρα Υποδοχής που είχαν δημιουργήσει οι Ελληνικές κυβερνητικές υπηρεσίες με τους Άγγλους συμμάχους ήταν του Τσεσμέ, της Πέργαμου, και της Μερσίνης, στην Τουρκία. Έπειτα από παραμονή τριών έως έξη και μηνών στο Τσεσμέ, μέσω Σμύρνης, με ευθύνη του Γενικού Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής, μεταφέρονταν είτε στην Κύπρο, που κατάληξε ένας μικρός σχετικά αριθμός. Είτε στο ισοπεδωμένο σήμερα Χαλέπι της Συρίας που υποδέχτηκε τον μεγάλο όγκο των προσφύγων. Από κει γινόταν η διασπορά προς, την Χάιφα, στην τότε Παλαιστίνη, τον Λίβανο, τη χερσόνησο Σινά, αλλά και σε χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αφρικής.

Η ώρα οχτώ και εγώ τρέχω να αλλάξω κανάλι ή να κλείσω την τηλεόραση. Να την αφήσω ανοιχτή; Για να τρομάξω το παιδί μου; Στις τελευταίες εικόνες στο δελτίο ειδήσεων, τον παρατήρησα ότι είχε αφήσει το αεροπλανάκι του στο πάτωμα και με τρόμο κοιτούσε τις εικόνες από τους πρόσφυγες γαντζωμένους στα σύρματα με δάκρυα στα μάτια και εγώ παρακαλούσα μέσα μου να δώσει μια στο παιχνίδι του και να το σηκώσει στον αέρα.

Τα Καρναβάλια σε Άγιο Κήρυκο & Εύδηλο Ικαρίας ολοκληρώθηκαν με επιτυχία, ωστόσο συγκίνηση προκάλεσε η πρωτοβουλία των μαθητών του 1ου Νηπιαγωγίου Αγίου Κηρύκου να φτιάξουν έναν χαρταετό για τους πρόσφυγες στέλνοντας όσο ψηλά γίνεται το δικό τους μήνυμα. Στη φωτογραφία που μας έστειλε ο αναγνώστης μας Αποστόλης Σαφός, βλέπουμε τον χαρταετό στην πλατεία του Αγίου Κηρύκου και πάνω του διαβάζουμε

«Unfairy Tales» ονομάζεται η σειρά κινουμένων σχεδίων που η UNICEF για να ευαισθητοποιήσει όλους εμάς σχετικά με τη δυστυχία και τον πόλεμο στη Συρία και συγκεκριμένα με τη ζωή των μικρών προσφυγόπουλων. Η σειρά είναι μέρος της ανθρωπιστικής εκστρατείας #NoLostGeneration για τα 5 χρόνια εμφύλιου πολέμου στη Συρία.

Κάθε καλοκαίρι χιλιάδες Ευρωπαίοι τουρίστες έρχονται στο ελληνικό νησί της Λέσβου για να γιορτάσουν τις διακοπές τους. Αυτό το καλοκαίρι υπήρξε μια επιπλέον ομάδα: πολλοί Σύριοι και Αφγανοί πρόσφυγες έφτασαν από την Τουρκία με φουσκωτές βάρκες καθώς εισήλθαν στην Ευρωπαïκή Ένωση.

Ακόμη κι ένα πρωινό σαν κι αυτό, που ο αέρας φουσκώνει τη θάλασσα, δύο μαύρες κουκκίδες πλέουν στο βάθος του ορίζοντα. Είναι πλαστικές βάρκες που μόλις ξεκίνησαν από τα τουρκικά παράλια, υπερφορτωμένες με άντρες, γυναίκες και παιδιά.

Αυτός είναι ο Τίτο. Από πολύ μικρός έμεινε χωρίς σπίτι και λίγο αργότερα χωρίς μητέρα. Μόνος και εντελώς αβοήθητος αντιμετώπισε την πείνα, το κρύο και τον απέραντο φόβο σ’ έναν κόσμο εντελώς άγνωστο και μεγάλο για τα μέτρα του. Έδειξε ισχυρή θέληση, μεγαλύτερη από εκείνη των αδελφών του, και έμοιαζε ότι μπορεί να τα καταφέρει. Ο δρόμος όμως ήταν μακρύς και κάπου εκεί γνώρισε την κακία και τη βία.

Η γιαγιά μου ήταν απο τους πιο οξυδερκείς ανθρώπους που έχω ως τώρα γνωρίσει. Η εμπειρία της στη ζωή ίσως δε θα ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, αν δεν ήταν ο πολεμος κι η κατοχή. Είχε άπειρες ιστορίες να διηγηθεί, κυριως απο τη ζωή της ως πρόσφυγας στη Μέση Ανατολή.

Σελίδες

ikariastore banner