Η ώρα οχτώ και εγώ τρέχω να αλλάξω κανάλι ή να κλείσω την τηλεόραση. Να την αφήσω ανοιχτή; Για να τρομάξω το παιδί μου; Στις τελευταίες εικόνες στο δελτίο ειδήσεων, τον παρατήρησα ότι είχε αφήσει το αεροπλανάκι του στο πάτωμα και με τρόμο κοιτούσε τις εικόνες από τους πρόσφυγες γαντζωμένους στα σύρματα με δάκρυα στα μάτια και εγώ παρακαλούσα μέσα μου να  δώσει μια στο παιχνίδι του και να το σηκώσει στον αέρα.

Με κοίταξε και ρώτησε «Μαμά, θα το πάθουμε και εμείς;»

Δεν ξέρω πώς να τον καθησυχάσω. Σταμάτησα να έχω ελπίδες. Σ' έναν κόσμο γεμάτο φόβο και θυμό, δεν ξέρω πώς να ταιριάξω την λέξη ελπίδα. Φοβάμαι όμως πολύ να μην καταλάβει ότι δεν ξέρω, ότι και εγώ φοβάμαι. Ξέρω ότι στα μάτια μου ψάχνει ένα όχι. Και θα του το δώσω…

Σκέφτηκα λοιπόν να του πω την τελευταία μου κρυφή ελπίδα: Ναι, αυτά που βλέπεις είναι αλήθειες. Υπάρχει πόνος, δυστυχία και θάνατος. Όμως τώρα είναι η στιγμή που θα γεννηθούν οι νέοι μας ήρωες. Αυτοί που έχουν την τόλμη να τα πολεμήσουν όλα αυτά. Θα είναι ένας πόλεμος όχι σαν όλους τους άλλους. Θα πολεμούν με σκέψεις, λόγια και πράξεις σωστές. Με φως. Σήμερα γεννιούνται ήρωες  Λευτέρη. Και δε θέλω εσύ να φοβάσαι, θέλω να πετάς ψηλά το αεροπλάνο σου και να ψάχνεις την ελπίδα .Θέλω να μπορείς και εσύ να παλέψεις, χωρίς όπλα, για να σώσεις. Να μη φοβάμαι ότι φοβάσαι.

Γιατί τα παιδιά που βλέπεις στα σύρματα, στις λάσπες και στα κύματα, αδέλφια σου είναι και ψάχνουν και αυτά. Ας γεμίσουμε λοιπόν την κούτα με τα αυτά που θες να τους στείλουμε αλλά ό,τι βάλεις να το βάλεις με αγάπη. Γιατί δεν έχει σημασία τι θα μπει εκεί μέσα αλλά με πόση αγάπη.

Ο κόσμος θα αλλάξει γιατί τους αυριανούς μας ήρωες δεν τους υπολόγισαν σωστά.

Αργυρώ Πυρούδη
apiroudi@hotmail.com

ΥΓ. Στο γιο μου, Λευτέρη, που δεν είναι γατζωμένος στα σύρματα αλλά φοβάται το ίδιο, γιατί ένα γυαλί οθόνης μόνο μας χωρίζει. Το όνομα σου τυχαίο δεν είναι.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.