Η γιαγιά μου ήταν απο τους πιο οξυδερκείς ανθρώπους που έχω ως τώρα γνωρίσει. Η εμπειρία της στη ζωή ίσως δε θα ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, αν δεν ήταν ο πολεμος κι η κατοχή. Είχε άπειρες ιστορίες να διηγηθεί, κυριως απο τη ζωή της ως πρόσφυγας στη Μέση Ανατολή.

Στην ερώτηση ”γιατί φύγατε;", είχε μια ιστορία ,μικρή, που την επαναλάμβανε σχεδόν κάθε μέρα, κ ά θ ε  μ έ ρ α, και φάνταζε εμμονή στ' αυτιά μου: Αυτή με τον πατέρα μου, μωρό τότε, ίσα που μιλούσε, να παρακαλάει την γιαγιά του να σταματησει ν' ανακατέβει το φαΐ, να του δώσει να φαεί: ”...ι κατεβεις! ..ι τσιμπέλεις γιαγιά... ιτσικε το φαΐ...”. Κι έκλαιγε η μάνα της γιατί το φαΐ ήταν χορτα που τ'ανακάτευε οχι να ψηθούν -γιατι λιγοστευουν, μα για να μαλακωσουν, να μπορούν να τα μασήσουν τα μωρά.

Κι έκλαιγε κι η γιαγιά μου κάθε φορά που έλεγε την ιστορία, κ ά θ ε  μ έ ρ α!

Και η άλλη η γιαγια μού περιγράφει τα κλάματα του Τούρκου που τούς έφερε τα πρώτα καρβέλια ψωμιά και η μάνα μου, λίγο μεγαλύτερη από ενός έτους, όρμηξε και πήρε αγκαλιά ένα καρβελι και δεν το δάγκωσε ... όχι...το φιλούσε!

Οι δικές τους οι βάρκες δεν τους πνίξανε. Τους έδωσαν την ευκαιρία να ζήσουν τη ζωή με την οποία ευλογήθηκαν. Και γυρίσανε στα σπίτια τους, είχαν σπίτια να γυρίσουν, και μεγάλωσαν, σπούδασαν κι αξιώθηκαν μέσα απο τη σωσμένη τους ζωή, ζωή να δώσουν και σε μας.

Κλαίω με τη σειρά μου για τους ανθρώπους και συγχωρέστε με, περισσότερο για τα παιδιά που χάθηκαν. Μα πιο πολύ κλαίω γι' αυτά που απόψε θα χαθούν και δε μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.

Και τέλος κλαίω και θυμώνω για ολ' αυτά που μπορώ, μα δεν κάνω.

Ειρήνη Τσιμπίδη

Επίσης στις ελεύθερες πτήσεις: Με τους Πρόσφυγες στον Μαγγανίτη Ικαρίας

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.