
Σε μια κοινωνία, και ειδικότερα κλειστή κοινωνία σαν τη δικιά μας, τα δεσμά της επιβάλλουν να συνυπάρχουν όλοι και όλα. Ξέρεις, είναι αυτοί που τους γουστάρουμε (ευτυχώς εδώ η ποικιλία των ανθρώπων είναι τεράστια), είναι και άλλοι που προσπαθούν να επικοινωνήσουν με σένα, ή το αντίθετο, αλλά υπάρχει μια δυσκολία στη βάση. Βέβαια είναι και οι άλλοι που ούτε προσπαθούμε, ούτε προσπαθούν, και το χάσμα αγριεύει και θεριεύει.

Περιμέναμε, και πολλοί ήταν εκείνοι που το ζήτησαν, να γίνει μία σοβαρή συζήτηση για την υπερβόσκηση. Κάτι τέτοιο δεν ήρθε ποτέ στο δημοτικό συμβούλιο. Χωρίς λοιπόν να έχει εκδηλωθεί μια διάθεση για αλλαγή πορείας που θα κάνει την κτηνοτροφία στην Ικαρία πιο σύγχρονη και αποδοτική, με λιγότερες επιπτώσεις στο περιβάλλον,

Οι δημοτικές εκλογές πλησιάζουν και είναι η ώρα να διαβάσουμε κάποιο πρόγραμμα, να ακούσουμε λύσεις, να ιχνηλατήσουμε προοπτικές. Να διατυπωθούν δηλαδή ιδέες με θετικό πρόσιμο (και όχι απλώς αντί-θεσεις), σχεδιασμοί και... διαθέσεις για τη λύση των τοπικών προβλημάτων, με τρόπο παρεμβατικό, συγκεκριμένο, φυσικά αγωνιστικό, προοδευτικό, τολμηρό και ριζοσπαστικό, κόντρα στη δυσκοιλιότητα της εποχής.

Μόνο μια φράση της Γιαγιάς είχα στο μυαλό μου, καθώς έψαχνα την ιστορία του πλοίου: Δώδεκα μέρες ήκαμε ο πάππους σας στο πέλαγος. Ναύτη τον πήρανε από τη Βηρυτό που ‘μασταν πρόσφυγες. Τον είχαμε για χαμένο... Μισοπεθαμένος βγήκε στη Βραζιλία μες σε μια βάρκα... Αλλά τα κατάφερε. Έτσι να παλεύετε κι εσείς, να μην τα παρατάτε ποτέ...