Φυλαχτό της Ικαρίας... σκέφτηκα, μια όμορφη πέτρα, ένα κοχύλι από το βυθό της θάλασσας. Δεν είναι. Σκέφτηκα πάνινα κουκλάκια παιδικά και αντικείμενα αγαπημένων προσώπων χαρισμένα ή αφημένα για κάποιο λόγο ξαφνικά, που έμειναν σε μένα. Ούτε αυτά. Δεν είναι σταυρουδάκια βαφτιστικά, ρούχα, ρόδια ή πέταλα, μπλε χάντρες βραχιολάκια.
Όταν μπήκαν οι γιατροί, βγηκε από το δωμάτιο και κοντοστάθηκε στη μεγάλη σκάλα. Είχε πολύ ηλιο εκεί κι είπε να καπνίσει καλύτερα στο παγκάκι στην αυλή. Χίλιες φορες να την είχαν στο ροζ κτίριο, αυτή η αριστερη πτέρυγα ήταν άβολη πολύ. Ένα μνημείο για τους ανθρωπους που έπεσαν με το ελικόπτερο, ένα -δυο χαλασμένα ασθενοφόρα και λουλούδια.
Υπάρχει μια οκνή πραγματικότητα της ρέκλας και όσων κατ’ επιλογή στη ζωή τους δεν κάνουν τίποτα -ή δεν κάνουν όσα θα έπρεπε για να την καλυτερέψουν- αλλά υπάρχει, χειρότερα, το οκνό της κριτικής και της κόντρας χωρίς νόημα. Και δόξα το μεγαλοδύναμο, χωρίς όλα αυτά να είναι η επικρατέστερη λογική στον τόπο μας, αλλά μια αδιαμφισβήτητα υπάρχουσα λογική, έχουμε θαρρώ πιει όλοι από αυτό το ξινισμένο κρασί.
Όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την απώλεια. Μία, δύο ή και περισσότερες φορές. Ίσως πιστεύεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα, μέχρι που συμβαίνει. Η ειρωνεία είναι ότι συχνά πυκνά σκέφτεσαι για τη ζωή, πόσο σύντομη μπορεί να είναι και αν θα προλάβεις να κάνεις όλα όσα θέλεις, να γίνεις ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη χωρίς απωθημένα!