Είχα ιδρώσει. Έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα και φοβόμουν πως δεν θα προλάβαινα να φωτογραφίσω τον Άη Γιώργη με φως. Την άλλη μέρα το πρωί έπρεπε να φύγω για την Ικαρία και ήταν αδύνατον να μείνω άλλη μία μέρα στους Φούρνους. Έπρεπε να προλάβω να τον φωτογραφίσω μέσα στην επόμενη μισή ώρα γιατί ο ήλιος έπεφτε με τη γνωστή του ταχύτητα του φωτός.
Την ιστορία του Μικρού Πρίγκιπα την είχα στη βιβλιοθήκη μου από πολύ μικρή. Σε διαφορετικές φάσεις και ηλικίες της ζωής μου, επιχειρούσα να το διαβάσω, αλλά πάντα το άφηνα, σχεδόν στην αρχή. Έπρεπε να πατήσω τα πρώτα –άντα για να με κρατήσει αυτό το βιβλίο μέχρι το τέλος. Για να καταλάβω τελικά τι αξία και τι ομορφιά έχει το «δικό μου» τριαντάφυλλο.
Έχω έναν φίλο στην Ικαρία που το σπίτι του είναι ανοικτό στο πέλαγος και τις παρέες. Στη μία πλευρά του κόλπου,του λιμανιού του Ευδήλου βρίσκεται η αποβάθρα και η άλλη άκρη,που σχεδόν κλείνει τον κύκλο,είναι ένας γρανιτένιος βράχος,σαν πριόνι,που έχει βαλθεί εδώ και αιώνες,μάταια,να κόψει την θάλασσα.