Μια φορά κι έναν καιρό, αρχές δεκαετίας του 1980, πίσω από τα δωμάτια και τα εστιατόρια του Αρμενιστή, σκαρφαλωμένη σε μια πλαγιά δίπλα σε ένα ρέμα ήταν μια μισοτελειωμένη διώροφη οικοδομή. Στο ισόγειο της ζούσε με Σπαρτιάτικη λιτότητα ο Χ., ένας εβδομηντάρης Ραχιώτης που αγαπούσε πολύ το ψάρεμα και τους κήπους.
Κάποτε, τα παλιά όμορφα χρόνια, ο χωρικός βοηθούσε το γείτονά του να επισκευάσει τη στέγη ή του δάνειζε τα βόδια για να οργώσει. Η τάση για αλληλοβοήθεια ήταν ριζωμένη και βαθιά συνυφασμένη με την εξέλιξη των τότε κοινωνιών. Ισχυροποιούσε τους δεσμούς, κυρίως στις τάξεις των φτωχότερων, τους κρατούσε ενωμένους και αποτέλεσε τον παράγοντα που μακροπρόθεσμα τους βοήθησε να αντιδράσουν απέναντι στις ολιγαρχίες.
Μια φορά κι έναν καιρό ΕΙΝΑΙ ένας Γιάννης. Ξέρετε, σπίτι δίχως Γιάννη, προκοπή δεν κάνει. Αυτός ο ξεχωριστός Γιάννης που λέτε, έχει ένα βιβλιοπωλείο στον Άγιο Κήρυκο και πουλάει αυτά τα ωραία πράγματα που μας αρέσει να αγοράζουμε όπως ας πούμε αυτοκόλλητα με αυτοκινητάκια και καρδούλες από χρυσόσκονη, μυρωδάτες μεγάλες γόμες που θέλεις πιο πολύ να τις φας παρά να σβήσεις με αυτές,