Την παρακολουθούσα μέρες. Ξεχώριζε για τη σπιρτάδα στο βλέμμα και το ζωηρότατο βάδισμα σε αντίθεση μ’ όλους τους άλλους που βρίσκονταν σ’ εκείνον τον υπόγειο χώρο.

Άκουσα πως είχε κόσμο το νησί, καριώτες και μη πρωταγωνίστησαν στην καλοκαιρινή ταινία με τίτλο Καλοκαίρι 2013 στην Ικαρία.

Ο Αντώνης, η Δάφνη, η Μίνα, η Άντζελα, ο Βαγγέλης, ο Δημήτρης, η Λώρα, η Τόνια είναι μερικοί μόνο από αυτούς…

Μια φορά κι έναν καιρό, αρχές δεκαετίας του 1980, πίσω από τα δωμάτια και τα εστιατόρια του Αρμενιστή, σκαρφαλωμένη σε μια πλαγιά δίπλα σε ένα ρέμα ήταν μια μισοτελειωμένη διώροφη οικοδομή. Στο ισόγειο της ζούσε με Σπαρτιάτικη λιτότητα ο Χ., ένας εβδομηντάρης Ραχιώτης που αγαπούσε πολύ το ψάρεμα και τους κήπους.

«Ναι τον ξέρω, μα καθηγητής ελληνικής Ιστορίας είμαι… αυτός που έφυγε για να γλυτώσει από το Μινώταυρο.. κι έπεσε;" σα να θυμήθηκε χαρούμενα έναν παλιό γνωστό του, ο άγνωστος Χαβανέζος καθηγητής, και μόνο χαιρετίσματα δεν του έστειλε του Ικαρου μόλις άκουσε από πού είμαι.

Ήρθα στο Σεμινάριο Ματαρόα χωρίς να ξέρω ακριβώς τι να περιμένω, αλλά ενθουσιασμένη που θα επισκεπτόμουν την Ικαρία. Το άρθρο της New York Times για την μακροζωϊα στην Ικαρία ήταν γοητευτικό και ήμουν περίεργη για τον τρόπο ζωής που θα έβρισκα στο νησί.

21/10/2013 - 00:43Οι καρίβολοι

Υπάρχει ένα σπίτι κάπου, σ' ένα χωριό της Ικαριάς, με καμπόσα περιβόλια γύρω γύρω. Ξέρετε, απ' αυτά τα σπίθια που χτιστήκανε πριν εκατομπενήντα χρόνια. Εκεί μένει μιά λιγάκι παλαβή γυναίκα, που της αρέσει να ασχολείται με όλες τις δουλειές, δηλαδή γυναικείες και αντρικές.

Κάποτε, τα παλιά όμορφα χρόνια, ο χωρικός βοηθούσε το γείτονά του να επισκευάσει τη στέγη ή του δάνειζε τα βόδια για να οργώσει. Η τάση για αλληλοβοήθεια ήταν ριζωμένη και βαθιά συνυφασμένη με την εξέλιξη των τότε κοινωνιών. Ισχυροποιούσε τους δεσμούς, κυρίως στις τάξεις των φτωχότερων, τους κρατούσε ενωμένους και αποτέλεσε τον παράγοντα που μακροπρόθεσμα τους βοήθησε να αντιδράσουν απέναντι στις ολιγαρχίες.

16/10/2013 - 10:05Τα Ικαρίμ

Ό,τι ακολουθεί είναι εντελώς προσωπικές απόψεις. Δεν εκφράζουν – όπως και κάθε ελεύθερη πτήση άλλωστε- ούτε το περιοδικό, ούτε τη συντακτική του ομάδα.

Μια φορά κι έναν καιρό ΕΙΝΑΙ ένας Γιάννης. Ξέρετε, σπίτι δίχως Γιάννη, προκοπή δεν κάνει. Αυτός ο ξεχωριστός Γιάννης που λέτε, έχει ένα βιβλιοπωλείο στον Άγιο Κήρυκο και πουλάει αυτά τα ωραία πράγματα που μας αρέσει να αγοράζουμε όπως ας πούμε αυτοκόλλητα με αυτοκινητάκια και καρδούλες από χρυσόσκονη, μυρωδάτες μεγάλες γόμες που θέλεις πιο πολύ να τις φας παρά να σβήσεις με αυτές,

Σελίδες

ikariastore banner