Φαντάζομαι όλοι νιώσαμε το ίδιο συναίσθημα προχτές. Πόνο. Πολύ πόνο. Δεν το πίστευες. Έβλεπες  και ξανάβλεπες τις φωτογραφίες και δεν το πίστευες. Ο τόπος που αγαπάς το χωριό σου, οι μνήμες σου, τα παιδικά σου χρόνια, οι εφηβικοί σου έρωτες, τα γλέντια σου, η παρηγοριά σου, σκορπισμένα  όλα από την οργή της φύσης.

Η  Ικαριά σου πληγωμένη. Τα ρέματα, τα ποτάμια της  και το χώμα της να αιμορραγεί, το σώμα της να πονάει. Οι άνθρωποι της, οι άνθρωποι μας, να λυγάνε. Nα χάνουν τις περιουσίες τους.  Το βιος τους. Μια φίλη μου στην Αθήνα, μου είπε με τρεμάμενη φωνή  από το τηλέφωνο, το χωρίο μου, το χωριουδάκι μου πονάει, θέλω να πάω εκεί. Έτσι ένιωσες βλέποντας τις εικόνες. Σαν να  έβλεπες ένα δικό σου άνθρωπο να πονάει να ψυχορραγεί.  Ήθελες να κλείσεις τον υπολογιστή και να ταξιδεύσεις  στην Ικαριά, κοντά της, εκεί, να την βοηθήσεις και να της πεις ότι όλα θα πάνε καλά. Έτσι να κάνεις. Έτσι να κάνουμε.

Δεν είναι ώρα για φωνές, καταγγελίες και απόδοση ευθυνών. Υπάρχουν, αλλά όχι τώρα.  Πολύ περισσότερο δεν είναι ώρα για κομματική εκμετάλλευση ενόψει εκλογών. Μην τους ακούσεις. Μην παίξεις το παιχνίδι τους. Γύρνα την πλάτη σου σε όλα αυτά.  Η Ικαριά, μας χρειάζεται όλους τώρα. Όλους ενωμένους. Εμάς που -λέμε ότι- την αγαπάμε, που καμαρώνουμε μιλώντας για αυτήν σε φίλους μας, εμάς που γράφουμε για αυτήν, που χορεύουμε μαζί της, που πίνουμε από το κρασί της,  που δε χάνουμε την ευκαιρία να βρεθούμε κοντά της.

Έτσι θα κάνουμε και τώρα. Κοντά της. Εκεί, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί.  Στο βαθμό που μπορούμε. Να στηρίξουμε τους συγχωριανούς μας και να δουλέψουμε για την  γρήγορη αποκατάσταση των ζημιών. Η αλληλεγγύη και η προσφορά που χαρακτηρίζει τον Καριώτη στις δύσκολες στιγμές,  θα εκφραστεί ξανά μέσα από την κινητοποίηση μας. Μέσα από ατομικές και συλλογικές πρωτοβουλίες. Είμαι σίγουρος για αυτό.

Μενέλαος Μανώλης
menelaos@ikariamag.gr

Υ.Γ.  Το ikariamag εκφράζει τη λύπη του, τη βαθιά του θλίψη για τον άδικο χαμό ενός νέου ανθρώπου.