Σου έχει τύχει να πηγαίνεις να δεις κάτι, στο χαλαρό, και με το που το δεις, ο νου σου να την "κάνει" για ... αλλού; Για πού; Για το σήμερα, το τώρα! Όπου γεννιούνται και βράζουν ακόμα τα πράγματα και δημιουργούνται ακόμα ... ιστορίες! (Ποιος, άλλωστε, υποστήριξε το αντίθετο;) Κάτι τέτοιο έπαθα κι εγώ πηγαίνοντας να πιω το ποτό μου και να δω απο κοντά την έκθεση κοσμημάτων της Ικαριώτισσας Στέλλας Κυριακού...

Για τα κοσμήματα της, θα επαναλάβω αυτό που είχα γράψει και παλαιότερα: «Τα κοσμήματα που δημιουργεί η συντοπίτισσα Στέλλα Κυριακού, εκτός από την ιδιαίτερη προσωπική της σφραγίδα, φέρουν μαζί κι έναν κόσμο μακρινό …. ή εσώτερο, ιστορικό …. ή μυθικό, βαθύτατα προσωπικό και καθολικό. Σίγουρα έχουν να κάνουν με όσα συνδέονται με τις από πολύ παλιά …. προσωπικές ή συλλογικές μας φαντασιώσεις!»

Και για να το εξηγήσω περισσότερο: Δε σε αφήνουν να μείνεις απλός θεατής της ομορφιάς και της πλεχτής τεχνοτροπίας τους. Σε προκαλούν. Απαιτούν την εν-πλοκή σου! Πρέπει να κάτσεις να σκεφτείς σε ποιο άκρο ή λαιμό πιστεύεις (ή θυμάσαι…σαν να το έχεις ζήσει) πως έχουν περαστεί...

Ήταν σε κάποιο μυκηναϊκό παλάτι ή μήπως κολάκευαν μια Μινωϊτισσα Κυρά; Μα και εκείνα τα χρυσά ανάγλυφα που το περιβάλλουν, μου θυμίζουν τη μάσκα του Ατρέα. Γιατί φαντάζομαι πως το μεγάλο λιτό δωμάτιο, στο οποίο το βραχιόλι αυτό είχε αφεθεί δίπλα στο κρεβάτι, είχε δυνατή ηχώ και δροσιά και μεταξωτά σεντόνια; ... Εγώ, φόρεσα ποτέ κανένα;

 Εκείνο το μαύρο όμως με πάει και στην αναγεννησιακή Ισπανία …Και ο μυθοπλόκος μονόλογος σου – στην ουσία, διάλογος με το έκθεμα – τέλος δεν έχει …

Και η πρόκληση συνεχίζεται: Η Στέλλα Κυριακού αποφασίζει να εκθέσει τα κοσμήματα της, εκθέτοντας τον ίδιο της τον εαυτό! (Πόσο έχουμε, στ’ αλήθεια, ανάγκη σήμερα, να βγούμε μπροστά εκθέτοντας, με εντιμότητα και άποψη, τον εαυτό μας και να μην ταμπουρωνόμαστε πίσω από αυτιστικές «ασφάλειες» και μαλακισμένες βεβαιότητες;).

Ποζάρει λοιπόν, η ίδια και έπειτα φοράει στις ασπρόμαυρες artistic φωτογραφίες φυσικού μεγέθους, τα «ζωντανά» της κοσμήματα!  Και η κόντρα ανάμεσα στον μυθικό κόσμο, που έχει το χρώμα του αιμάτινου κόκκινου και του κοβαλτίου, και στις «στημένες» μα γεμάτες ενέργεια, συχνά θαμπές  μα γεμάτες θεατρικότητα, ασπρόμαυρες πόζες της, σε βάζει σε νέες περιπέτειες…

Liza Minnelli, Έλλη Λαμπέτη αλλά και καθημερινές γυναίκες που βάζουν ένα φορεματάκι, βάφονται και προτάσσουν το σώμα τους για να υποδεχτεί ένα μαγικό κόσμημα ως μια σφραγίδα μυθική, προστάτιδα και απόδειξη της γυναικείας φύσης τους.

Η εγκατάσταση (installation) που προκύπτει από τα κάδρα που φορούν τα κοσμήματα της, σε κάνει αμέσως να αισθανθείς πως «κάτι συμβαίνει εδώ». Εδώ και τώρα. Στο σήμερα, όπως είπαμε. Έτσι όπως πάντα συνέβαινε στη γέννηση των πραγμάτων και στις πραγματικές «εκθέσεις» … των ανθρώπων!  Ας δούμε, επιτέλους, όσα στο σήμερα γεννιούνται...

Και επειδή πολλά σας είπα και ίσως θέλετε να γνωρίσετε κι εσείς, όχι απλώς τα κοσμήματα, αλλά τον Κόσμο της Στέλλας Κυριακού (οι λέξεις αυτές ταυτίζονται κατά τους αρχαίους), μπορείτε να τη δείτε στο Μουσείο Μπενάκη έως το τέλη του 2010. Περισσότερα για εκείνη μπορείτε να μάθετε και από την ιστοσελίδα της.

Μπορείτε όμως να τη βρείτε και κάπου αλλού … Πού; Μα «εδώ» δεν είπαμε; Στο ikariamag και τις ελεύθερες πτήσεις! Γιατί η Στέλλα Κυριακού –και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;- … είναι η δική μας Στέλλα!

Κωνσταντίνος Βατούγιος για το ikariamag