Ήρθε μια πρόσκληση κι έγινε αμέσως δεκτή γιατί ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ πειστικός. «Εμπνεόμαστε από μια Ικαρία», έγραφε, «γραφική μόνο με την αρχιτεκτονική της έννοια. Δεν παρασυρόμαστε από το φολκλόρ της χαλαρότητας.» Θυμήθηκα λοιπόν το μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο που αγαπούσε στους ανθρώπους την ελπίδα τους για υπέρβαση. Το διονυσιακό πνεύμα που χαρακτηρίζει τον Καριώτη, αντιπροσωπεύει για το Νίτσε την ηθική του ηρωισμού μέσα από τα πάθη. Σκοπός δεν είναι να γίνουμε ήρωες παρά μόνο να ξεπεράσουμε τα ίδια μας τα όρια για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τις ικανότητές μας.

Ψάχνουμε λοιπόν να βρούμε πόσες ικανότητες έχουμε και τον καλύτερο δυνατόν τρόπο να τις αξιοποιήσουμε. Να ‘μαστε εδώ, με όρεξη να αναδείξουμε προβλήματα, μεγάλα κι άλλα μικρότερα. Προβληματισμούς για το αβέβαιο μέλλον του νησιού και των νεότερων από μας, που ακολουθούν με λιγότερα όνειρα επειδή κάποιοι φροντίζουν συστηματικά γι αυτό. Να εντοπίσουμε με ακρίβεια όλα τα εμπόδια. Τα εμπόδια που στήνουν οι άλλοι για να μας κρατούν σε απομόνωση και τα φράγματα που υψώνουμε μόνοι μας με αυτοκαταστροφική τάση και μας κρατούν εγκλωβισμένους.

Είμαστε πολλοί. Ο Κωνσταντίνος και η Μελίνα, αδέρφια χωρίς να έχουμε τους ίδιους γονείς, μόνο την ίδια πατρίδα. Η Αφροδίτη και η Μόνικα, ερωτευμένοι μεταξύ μας χωρίς καν να έχουμε σχέση. Ο Βασίλης και ο Μενέλαος, φίλοι χωρίς καν να έχουμε συναντηθεί. Κανένας δεν διεκδικεί αξιώματα και δάφνες. Κοινός στόχος και μοναδικός είναι να βρούμε αυτήν τη ρημάδα την ελπίδα όπου κι αν είναι κρυμμένη. Ο κινητήριος άξονας της ζωής αποτελείται από το δίδυμο της ελπίδας και του ονείρου. Όσο υπάρχει ελπίδα τόσο μπορούμε να ονειρευόμαστε και τότε κυριαρχεί η αισιοδοξία και το χαμόγελο.

Ήρθε επίσης η ώρα να θυμηθούμε περιστατικά και γεγονότα που έχουν αφήσει ιστορία και συνεχίζουμε να τα διηγούμαστε γιατί δείχνουν με τον πιο παραστατικό τρόπο τη διάθεση, τη ζωντάνια και ενίοτε την πονηριά των Καριωτών, γενικότερα τη φιλοσοφία τους. Το ταξίδι αρχίζει, είναι βέβαιο πως θα πάμε μακριά, σαν τον Ίκαρο. Με το ίδιο πείσμα για φυγή αλλά χωρίς την απερισκεψία του. Δεν είμαστε αιθεροβάμονες, ο ορθολογισμός θα κυριαρχεί πάντοτε. Ο καθένας μας θα δένει στο χαρταετό την καλούμπα του, ένας κόμπος στο σπάγκο της προηγούμενης που ξετυλίχτηκε όλη. Κι έτσι κόμπο – κόμπο να πάμε ψηλότερα. Καλές πτήσεις.

Γιάννης Κέφαλος
jianniskefalos@yahoo.gr