Κάποια  απογεύματα που ο χρόνος μου είναι βασανιστικά άπλετος και τα οικονομικά μου επιτρέπουν μόνο τη βενζίνη για τη μεταφορά μου, τη βγάζω σε ένα ψιλικατζίδικο μιας φίλης μου στα Ταμπούρια. Συχνά μαζεύονται και άλλοι φίλοι ή κάτοικοι της γειτονιάς και σχολιάζουμε (σαν κουβέντα καφενέ) τα πάντα. Τις περισσότερες φορές καταλήγουμε στην κοινή επιχειρηματική απόφαση, ένα όνειρο εμού και της Ελένης, να φτιάξουμε ένα μαγαζί σε γειτονιά της Αττικής Γης, απροσδιόριστου χαρακτήρα και εμπορεύματος, μικρού κόστους, και (έπειτα δικών μου παραινέσεων) κακέκτυπου Ικαριώτικης κουλτούρας! Και ενώ έχουν περάσει δύο χρόνια ψάχνοντας χρηματοδότη και διαφωνώντας για τις βασικές υποδομές του, το μόνο βέβαιο είναι η καμπάνια, η αφίσα και το όνομά του: ΑΛΕΙΚΟΝΤΙΣΗ* - Εδώ την έχουμε!

Την αλεικόντιση κανένας δεν την ήξερε και είναι επόμενο, αφού η λέξη έχει επινοηθεί τις τελευταίες δεκαετίες από τις καριωτίνες μάνες σαν «συνομωσία» για την αμοιβαία εξυπηρέτηση των αναγκών τους. Νομίζω όμως ότι για κάποιον που δεν την έχει ξανακούσει και μάθει την ιστορία της (όπως και η Ελένη) την αγαπά αμέσως, τη χρησιμοποιεί και στο μέλλον θέλει να την υιοθετήσει σαν παιδαγωγικό μέσο.

Όταν λοιπόν οι νοικοκυρές  χρειάζονται να κάνουν δουλειές στο σπίτι  ή όταν απλά θέλουν λίγο προσωπικό χρόνο, στέλνουν τα μικρά τους στη γειτόνισσα, ζητώντας τους να φέρουν αλεικόντιση ΑΜΕΣΩΣ, εκείνο το εργαλείο της μαγειρικής που το δανείστηκε και δεν το επέστρεψε ποτέ! Η γειτόνισσα, «μιλημένη», κάνει πως ψάχνει να τη βρει και βάζει τα παιδιά στην τηλεόραση, τα κερνάει ή τα βάζει να παίξουν με τα δικά της παιδιά μέχρι να τη βρει. Τα παιδιά ξεχνιούνται με όλα αυτά και όταν περάσει το εύλογο διάστημα (μια – δυο ωρίτσες) τους λέει: «Τραβάτε στη μάνα σας και πείτε της ότι δεν την έχω εγώ,  σε κάποια άλλη τη δάνεισε»!

Μερικές φορές που οι γειτόνισσες το παρακάνουν στο ψάξιμο, η μάνα τηλεφωνεί για να γυρίσουν, λέγοντας: «Τι κωλοβαράς αφού δεν την έχει; Μπα και χορτοκόβεις με τα φιλαράκια σου;». Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που και η γειτόνισσα κάνει δουλειές ή απλώς βαριέται τη βαβούρα και στέλνει τα παιδία κατευθείαν πίσω, λέγοντάς τους: «Να πεις στη μάνα σου την ξύπνια ότι εγώ εν την επήρα ποτές και να ψάχει καλύτερα στα ντουλάπια ντης».

Έτσι η αλεικόντιση πέρασε σχεδόν από κάθε οικογένεια, τουλάχιστον στα μικρά χωριά της Ικαρίας, και ανακάτεψε μεγάλους και μικρούς σα μια τράπουλα, χωρίς να ξέρουν ποιος θεσπίζει τους κανόνες της. Οι μανάδες εφηύραν έναν τέλειο τρόπο διαχείρισης του νοικοκυριού τους. Και τα παιδιά βρήκαν υποκατάστατο στη δική τους πραγματικότητα φτιάχνοντας εικόνες στο μυαλό τους για το πώς είναι το φανταστικό εργαλείο της αλεικόντισης· εικόνες που θα τις πίστευε μόνο ένας παιδαγωγός σαν τον Ζαν Πιαζέ, ξεκινώντας μια έρευνα, γιατί η πιτσιρΙκαρία δεν ξεπέρασε ποτέ την προσυλλογιστική της περίοδο**!

Και για να πω την αλήθεια, την αλεικόντιση δεν την έχω δει πουθενά γραμμένη και ούτε βοηθήθηκα κάπως ετυμολογικά για να την ορθογραφήσω. Θα μπορούσε λοιπόν να ήταν και αλυκόντηση ή αλοικώντιση ή (ομορφότερα και απλά) αλικόντηση ή... Εγώ την προτιμώ αλεικόντιση για δύο λόγους: Γιατί το πρώτο έψιλον γιώτα κρύβει τη φρυγανιά ή το ψωμί αλειμμένο με βιτάμ και μαρμελάδα καΐσι και το δεύτερο γιώτα την ύπαρξη του ρήματος ‘Άλεικοντίζω’ (ή παθητικά ‘αλεικοντίζομαι’), δίνοντας, την καλύτερη που θα μπορούσε, χρηστική αξία στον παιδικό μας χρόνο!

Νικόλας Κουντούπης
paraxrantos@gmail.com

*Η αλεικόντιση είναι μία μόνο από τις πολλές λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν ή χρησιμοποιούνται για τον ίδιο σκοπό. Άλλαζε από χωριό σε χωριό (για παράδειγμα στον Κουντουμά – Βρουλίδια  τα παιδιά έφευγαν να φέρουν την κρατητήρα). Άλλαζε όμως και στο ίδιο χωριό όταν ένα από τα παιδιά –παραδόξως- καταλάβαινε την «απάτη».
**Η προσυλλογιστική περίοδος είναι η παιδική περίοδος που τα παιδιά δέχονται πληροφορίες χωρίς κανένα συλλογισμό (συνήθως μέχρι τα 6).

Διαβάστε όλες τις ελεύθερες πτήσεις του Νικόλα Κουντούπη.