Σα νιόφερτη, σε ξένο τόπο, που περιδιαβαίνει τα σοκάκια του και κρυφοκοιτάζει τους ανθρώπους του και τις συνήθειές τους.... έτσι κι εγώ, μέρες τώρα ξεφυλλίζω τις σελίδες του ikariamag και κρυφοκοιτάζω τους ανθρώπους και τα γραψίματά τους...

Και να οι τίτλοι «η πρώτη μνήμη», κεντρίζουν την περιέργεια, αφού κρύβουν πίσω από τις λέξεις μια νοσταλγία παιδικών χρόνων και αθωότητας. Εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, μουσικές, χαμόγελα, με δεκάδες συναισθήματα, εισβάλουν στο μυαλό...

Ξεκινάς λέγοντας: «Θυμάμαι, τότε, στη δεκαετία του ’70. Τριμελής οικογένεια, φορτωμένοι με αρκετά μπαγκάζια, ξεκινούσαμε την κάθοδο για το λιμάνι του Πειραιά. Επιβίβαση στο ιστορικό ΣΑΜΑΙΝΑ. “Θα ‘ναι μακρύ το ταξίδι” και όντως ήταν!!!!

Οι ώρες περνούσαν, και καθώς αφήναμε πίσω μας, το ένα μετά το άλλο τα νησιά του Αιγαίου, ο καθένας φυλλομετρούσε τις σκέψεις του.... Και αφού αντιμετωπίζαμε θαρραλέα και τον δύστροπο χαρακτήρα του Ικάριου Πελάγους, το θεριό έκανε κράτει τις μηχανές. Οι λάντζες  είχαν ήδη ξεκινήσει από το ψαρολίμανο του Αρμενιστή, να ‘ρθουν να μας ανταμώσουν μεσοπέλαγα.

Και εκείνη ήταν η στιγμή που η ανεμόσκαλα έπεφτε στο κενό, χορεύοντας ρυθμικά στο σφύριγμα του βοριά. Και κάπως έτσι ξεκινούσε η.... ταλαιπωρία για το μπαμπά, η.... απελπισία για τη μαμά και η..... μεγαλύτερη ευτυχία για μένα!!!!

Οι λαντζέρηδες άπλωναν τα χέρια προς τον ουρανό, ν’ αρπάξουν τις βαλίτσες, έστω κι αν καμιά φορά κάποια έχανε τον δρόμο της και βουτούσε με τσαχπινιά στα κρύα νερά του πελάγους, αφήνοντας άφωνο τον ιδιοκτήτη της, που παρακολουθούσε την περιουσία του να βυθίζεται...

Σειρά είχαν οι γυναίκες και μαζί τους η... απελπισμένη μαμά μου, που έπρεπε να λικνιστούν στο κενό αγκαλιά με την ανεμόσκαλα και να πέσουν εξουθενωμένες στα χέρια του βαρκάρη!!!

Και μετά εμείς, τα παιδιά, στην αγκαλιά του ταλαιπωρημένου πατέρα. Βαρύ το φορτίο για να ισορροπήσεις στο κενό. Εγώ γραπωμένη σφιχτά στην αγκαλιά του μπαμπά μου, σίγουρη ότι θα με εναπόθετε με ασφάλεια μέσα στην βάρκα και με μια τεράστια χαρά στην καρδιά μου, αφού..... ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ ΕΙΧΑΝ ΗΔΗ ΑΡΧΙΣΕΙ!!!

Λίγη ώρα αργότερα, ξαπλωμένη και ασφαλής στο κρεβάτι, με τις μυρωδιές της λεβάντας από τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια να με νανουρίζουν... αποκοιμιόμουν με ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη και με μια ευχή πάντα:

«Μακάρι να μαζευτούν όλοι αύριο, νωρίς-νωρίς στην προβλήτα για να ξεκινήσουμε τις βουτιές!»

Καλό καλοκαίρι!

Δήμητρα Κόχιλα
iliast31@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δήμητρας Κόχιλα.