Είναι μια ιστορία, μικρή, παλιά και αληθινή. Μου φέρνει χαμόγελο και ανάσα. Όχι τόσο γιατί είναι ρομαντική, όσο γιατί τα πρόσωπα της ιστορίας έφτασαν εκεί ακριβώς που ήθελαν.

Ο Γιάννης αγάπησε την Ελένη και βέβαια η Ελένη τον Γιάννη. Η προγιαγιά και ο προπάππους! Μα οι γονείς της δεν τον ήθελαν, ο νεαρός δεν είχε... προίκα! Όχι αποταμιεύσεις και καλλιέργειες, μόνο δεν είχε καν σπίτι! Και πού θα έμενε το ζευγάρι; Για όσους δεν γνωρίζουν, στην Ικαρία εκείνα τα χρόνια προίκα έπρεπε να διαθέτει ο γαμπρός και όχι η νύφη! Ο γαμπρός θα έπαιρνε τη γυναίκα που αγαπούσε! Τι άλλο να θέλει;

Όμως οι δυο τους το αποφάσισαν, ήθελαν να είναι μαζί! Θα την «έκλεβε»! Αν θέλεις κάτι πραγματικά, πριν να το σκεφτείς τόσο, το έχεις ήδη πάρει!

Το βράδυ μετά το πανηγύρι θα την έπαιρνε μαζί του. Στο διπλανό χωρίο .Οι παρέες συναντήθηκαν, ανακατεύτηκαν, διασκέδασαν και χόρεψαν. Τα κορίτσια με τον παρακάτω στίχο στα χείλη τους... «Η αυγή θε να το δείξει ποιά απ’ όλες μας θα λείψει»...

Την επόμενη μέρα η Ελένη δεν γύρισε στο πατρικό της... «ξημέρωσε» στο διπλανό χωριό... ζευγάρι πια με τον Γιάννη. 

Γιατί οι έρωτές (μας) χορεύουν, στροβιλίζονται γύρω μας και κάποτε μας αρπάζουν από το χέρι για να  αρχίσει ο χορός. Άλλοτε αργός σαν βαλς και άλλοτε πιο γρήγορος και βίαιος, ίδιος με την ανάγκη σου να ξεφύγεις…. Κι έτσι πλέκονται ιστορίες και παραμύθια να τα θυμάσαι..

Μελίνα Πλάκα
mipfind@hotmail.com

Διαβάστε όλες τις ελεύθερες πτήσεις της Μελίνας Πλάκα.