Ήταν η μονοήμερη εκδρομή της χρονιάς, τέτοια εποχή περίπου, το ‘84 ή το ‘85. Θα πηγαίναμε στους Αγίους Αποστόλους τρία δημοτικά μαζί, του Χριστού, των Καρυδιών και των Καστανιών.

Το φορτηγό ήρθε πρωί πρωί πρώτα σε εμάς, στις Καστανιές. Μας φαινόταν θεόρατο. Ανεβήκαμε στην καρότσα. Μετά περάσαμε και πήραμε τα παιδιά του Χριστού και τέλος των Καρυδιών. Ένα μπουλούκι παιδιών, όλα όρθια στην καρότσα του φορτηγού κρατιόμασταν χέρι χέρι για να έχουμε ισορροπία. Στα φρεναρίσματα πηγαίναμε όλα μαζί μπροστά, στα γκαζώματα όλα μαζί πίσω. Τα μεγαλύτερα παιδιά πρόσεχαν τα μικρότερα. Γίναμε όλοι φίλοι, μας έφυγαν οι ντροπές. Σκονιστήκαμε, ταρακουνηθήκαμε, απολαύσαμε την διαδρομή έχοντας πανοραμική θέα, γελάσαμε με την ψυχή μας. Δεκάδες προσωπάκια με ένα τεράστιο χαμόγελο σε ένα μοναδικό ομαδικό παιχνίδι.

Όλους όσους έχω ρωτήσει δεν θυμούνται πολλά απ’ την εκδρομή. Οι πιο έντονες μνήμες είναι αυτές πάνω στο φορτηγό.  Τις διαδρομές των εκδρομών αργότερα, με λεωφορεία, δεν τις θυμάμαι…. Ίσως γιατί μαζί με τα λεωφορεία ήρθε και η αποξένωση της ατομικής θέσης. Δεν είχε πλακά. δεν κλονιζόταν η ισορροπία μας , δεν είχαμε ανάγκη να πιαστούμε χεράκι και να γίνουμε ένα…

Η εκδρομή αυτή είναι μια ευχάριστη και έντονη μνήμη,  παρά τις «αντίξοες» για σήμερα συνθήκες. Τότε ήταν απλώς η μονή επιλογή. Όμως, έτσι όπως όλα έχουν αλλάξει, αν το δεις αλλιώς, «αντίξοο» τελικά μπορεί να είναι και ό,τι δεν σου γεννά αληθινά ή έντονα  συναισθήματα.

Άρα αυτή η εκδρομή συνέβη κάτω από τις απόλυτα ιδανικές συνθήκες!

Κική Τσαντίρη
t_kyriaki@yahoo.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Κικής Τσαντίρη.