photo

«Η βόμβα με τις άγονες γραμμές θα σκάσει στα τέλη Οκτωβρίου…Οι γραμμές που θα περικοπούν θα είναι προς νησιά τα οποία μπορούν να εξυπηρετηθούν από άλλα μεγαλύτερα νησιά, ενώ θα αραιώσουν οι συνδέσεις με τον Πειραιά». Αυτές οι γραμμές από το άρθρο πανελλαδικής εφημερίδας που αλίευσε και αναδημοσίευσε το ikariamag  και οι πρώτες σκέψεις για το ακτοπλοϊκό αύριο της Ικαρίας και άλλων απομακρυσμένων νησιών είναι μάλλον απογοητευτικές.

Αρκετοί θυμούνται ακόμη εκείνα τα χρόνια που τα πλοία σταματούσαν αρόδου και έριχναν σκάλες να κατέβουν οι επιβάτες και να μπουν στις βάρκες που θα τους μετέφεραν στη στεριά. Καθόλου απίθανο αυτή η εικόνα να ανήκει και στο μέλλον μας -όχι μόνο στο παρελθόν μας, αφού όλα φαίνεται να έχουν πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Λες και μπήκαμε στη μηχανή του χρόνου, ένα ένα αυτά που δόθηκαν-κερδήθηκαν τις περασμένες δεκαετίες παίρνονται πίσω.

Η ελπίδα για μια καλύτερη και ποιοτικότερη ζωή χάνεται στη χώρα μας, πόσο μάλλον στην Ικαρία που από τόπος εξορίας πιστέψαμε πως κάποια στιγμή θα γίνει τόπος…να ζεις. Η τοπική αρχή του νησιού κάθε φορά που μιλάει δημόσια στους δημότες της υπενθυμίζει με το «δεν υπάρχουν λεφτά» ότι κακώς πιστέψαμε σε ένα καλύτερο μέλλον.
Δεν ξέρω αν κακώς πιστέψαμε σε ένα καλύτερο μέλλον, αλλά ξέρω ότι πρέπει να συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο μέλλον και να το διεκδικούμε πλέον και ατομικά –μέσα από προσωπικές ενέργειες και πράξεις που θα γίνονται παράδειγμα- εκτός από συλλογικά.

Η Ικαρία, μετά την περσινή φυσική καταστροφή, γύρισε αρκετά χρόνια πίσω. Φοβάμαι ότι το ακτοπλοϊκό θα είναι το επόμενο που θα την πάει ακόμη πιο πίσω και μπορώ να φανταστώ ότι μετά απ’ αυτό θα ακολουθήσει και κάτι άλλο. Ωστόσο, είναι στη φύση του ανθρώπου να μη μπορεί να σταματήσει να ελπίζει και να πιστεύει πως «κάθε εμπόδιο για καλό». Για ό,τι χάνεται, κάτι άλλο πρέπει να κερδίζεται.

Αφροδίτη Τσαμουδάκη
afroditi@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Αφροδίτης Τσαμουδάκη.